Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (classispredikant)

Het laatste beleidsrapport van de classis Utrecht (2020-2024) had als titel: Wij leven van de Geest. De komst van Christus, de Zoon, resulteerde in de gave van de Geest, waardoor de gelovigen nu mede-zonen zijn. De NBV zegt: “kinderen van God”. Het zou nog beter te zijn te spreken van “erven van God”. Paulus zegt: als we nu zonen en dochters zijn, dan zijn we ook erfgenamen, mede-erfgenamen van Christus.

Waarom is dat zo belangrijk? Omdat er dynamiek in het geloof zit. Het leven gaat voort en wij gaan mee. Aan de dynamiek van de Geest willen wij ons overgeven. In gebed ontdekken we wat dat betekent. De landelijke kerk spreekt in haar beleidsvoornemens over de Missio Dei: het handelen van God in deze wereld. Ze leunt hiermee op de oecumenische theologie die het onderweg-zijn van de kerk benadrukt. Als zonen en dochters gaan we mee in de beweging van God. We vertrouwen niet op eigen kracht maar op die van Hem.

“God geeft u de Geest omdat u naar Hem luistert en op Hem vertrouwt.” (Galaten 3) Wat zou dat kunnen beteken, voor ons als kerk, classis en gemeenten?

Ik zie een aantal zaken. In de eerste plaats dat wij een biddende gemeenschap willen zijn. Dat betekent dat we willen luisteren naar God. Daarbij zijn wij ons ervan bewust dat we geen blijvend onderkomen in deze wereld hebben. We zijn een gemeenschap onderweg. Daarom zijn we niet bang voor kritiek. Ons geloof zit niet in stenen… maar hecht zich aan een levende relatie met God. Daarom zijn we ook nieuwsgierig naar wie we tegenkomen. Het zou zomaar kunnen dat God daar al is.