Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven, classispredikant

Even lijkt het erop dat David een tempel mag bouwen. Maar Nathan komt erop terug. God wil het niet hebben. De redenatie van David was zo begrijpelijk. Hij woont in een paleis en God woont nog steeds in een tent. “Ik woon in een paleis van cederhout, terwijl de ark van God in een tent staat”, zegt hij in 2 Samuël 7 : 2.

God heeft toch beter verdiend? Waarom dan toch deze afwijzing? Het is als met het koningschap: ook dat wil God niet voor Israël en toch zal het er komen. Salomo mag de tempel bouwen. God zal zich niet langer verzetten.

Toch is het goed even stil te staan bij het verzet van God. Hij heeft zich altijd laten kennen als iemand die meetrekt. In de woestijn was Hij er voor Zijn volk. In het dagelijkse bestaan was Hij een allesbeslissende factor. Een tempel zal Hem op afstand zetten. Voor de zondag is Hij geschikt, achter de voordeur. Zo zal het gaan. In het leven van alledag gaan andere wetten gelden. God heeft zich erbij neergelegd dat er een tempel gebouwd zou worden. Maar Zijn angst is bewaarheid geworden. Wij hebben Hem op afstand gezet. En hoe krijgen wij Hem terug?

Een mooi gebouw, een verantwoorde liturgie, een dienst vol mensen: het is alles niets waard, als God niet op maandag met ons mee kan gaan. God laat zich niet in de kooi van de zondag vastzetten. Hij neemt Zijn vrijheid. Durven wij in die vrijheid mee te gaan? Of is het wel makkelijk om Hem op zondag achter te laten? Vragen en noden genoeg zijn er in onze samenleving. Durven wij gelovige antwoorden te zoeken?

De classis staat weer voor de opdracht een nieuw beleidsplan voor de komende vijf jaar te maken. Net als de gemeenten staan wij voor de vraag wat het belijden van deze God die met ons mee wil trekken, voor ons betekent.