Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Er zijn momenten – beste regelmatig eigenlijk – dat ik zomaar even heel blij ben met onze Jacobikerkgemeente. Afgelopen maandag was er weer zo’n moment: een prachtige gespreksavond over het Heilig Avondmaal. Na afloop – het was al laat – fietste ik fluitend naar huis.

We hadden het aan elkaar beloofd: in gesprek te gaan over de manier waarop we in onze gemeente het Heilig Avond–maal vieren. Directe aanleiding waren de liturgische veranderingen die we in de coronatijd invoerden en daarna grotendeels hebben gehandhaafd. Denk aan de verschillende vormen van vieren, de verhoogde frequentie, het drinken uit kleine bekertjes en nog wat dingen meer. Goed om dat nu, na een paar jaar beproeven, ook eens te evalueren.

Daarvoor was deze avond dan ook in de eerste plaats bedoeld. Na de opening lagen er grote vellen op tafels verspreid door de zaal, geordend per thema. Wat vind je van de verschillende vormen van vieren die we in de Jacobikerk hebben? Waar ben je dankbaar voor als je denkt aan de avondmaalspraktijk in de Jacobikerk? En wat vind je moeilijk? Dat soort vragen. Iedereen werd uitgenodigd om vragen, gedachten en opmerkingen te noteren. Anderen konden desgewenst weer op die vragen, gedachten en opmerkingen reageren. Zo ontstonden mondeling en schriftelijk allerlei mooie gesprekken.

Maar zoals collega Willem Jan zei tijdens de opening: je kunt ergens over praten, maar je kunt ook ergens uit praten. Bij het eerste ben je (betrokken) observator, bij het tweede gaat het nog rechtstreekser om je eigen hart. Ook voor dat laatste was ruimte. In de tweede ronde gingen we in kleine groepjes zitten om elkaar rechtstreeks te bevragen. Wat betekent Avondmaal vieren voor je? Wat is een geliefd avondmaalslied voor je? Dat leverde prachtige gesprekken op, van hart tot hart, door de verschillende generaties heen. Ik hoorde ouderen jongeren bemoedigen en omgekeerd. Ik zag peinzende gezichten van mensen die tot nadenken werden gestemd door de woorden van een ander. Er werd uitgedaagd, soms met een plaagstootje. Schitterend.

De opbrengst van deze avond (op papier) geeft ons als kerkenraad een indruk van wat er zoal leeft in de gemeente. We komen daar na de zomer op terug. Een vlugge blik op een paar dichtbeschreven vellen leerde me in ieder geval al dit: we zijn als gemeente een bont gezelschap. De een viert het liefst wekelijks lopend avondmaal mét kinderen, de ander het liefst aan tafel, zonder kinderen, en “gewoon” vier keer per jaar. En daartussen een scala aan varianten. Soms is er ook ineens behoorlijke eenstemmigheid: voor de meeste aanwezigen mag de gemeenschappelijke beker wel weer terugkomen. En te midden van alle meerstemmigheid dus ook geestelijke herkenning!

En daarom fietste ik dus fluitend naar huis. Niks meer te wensen? Nu ja, één ding misschien. We waren maandag met zo’n vijfentwintig mensen. Kwantiteit hoeft kwaliteit niet in de weg te staan, zo bleek. Maar ik dacht wel: dat kon wel wat meer. Daarom met een variant op de apostel Paulus: Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost, nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zoveel hartelijk medeleven, maak mij dan volmaakt gelukkig door een volgende keer op dit soort avonden met íets meer mensen aanwezig te zijn. Bemoedigend voor anderen, goed voor je eigen ziel.