Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek

Vier weken geleden was het Roepingenzondag. We stonden er in de kerk bij stil en sindsdien delen we in deze nieuwsbrief wat ervaringen met het thema roeping. Vorige week werd dat gedaan door ds. Wim Vermeulen en deze week is ds. Willem Jan de Hek aan de beurt. Wil je zelf ook eens doorpraten over dit thema? Neem gerust contact met een van ons op!

We noemden onszelf de Grecophiles en kwamen zo ongeveer een keer in de twee weken bij elkaar voor een lunch: Matthew, een jongerenwerker uit de Verenigde Staten; Irina, een ingenieur uit Rusland; en ikzelf, een architect uit Amsterdam. Ondanks onze verschillende achtergrond hadden we het nodige gemeenschappelijk. Zo woonden en werkten we alle drie als expat in Hong Kong, waren we allemaal christen en hadden we een gedeelde fascinatie voor het nieuwtestamentisch Grieks. Vandaar ook de naam voor ons groepje. Naast bijpraten draaiden onze lunches ook elke keer om het vertalen van een of twee hoofdstukken uit het nieuwe testament.

We waren maar gewoon bij Matteüs begonnen. Ik herinner me dat we het verhaal over de wijzen uit het oosten vertaalden. Misschien leken wij wel een beetje op die drie magiërs, drie reizigers op zoek naar de geboren Messias. Of anders wel op die Grieken uit Johannes 12, die aan de leerling Filippus komen vragen of ze Jezus eens kunnen zien. Stukken uit de Bijbel vertalen bleek in ieder geval een mooie manier om ook ons persoonlijk geloof ter sprake te brengen. En daarbij onze weg door het leven. Onze toekomstdromen en roepingsvisioenen. Toen ik in de afgelopen tijd over het thema roeping nadacht, kwamen niet voor niets juíst de Grecophiles mij als eerste voor de geest. Daar gebeurde blijkbaar iets.

Geen van ons drieën woont trouwens nog in China. Matthew is weer teruggegaan naar Washington DC en werkt daar nu als promovendus en docent op een universiteit. Zelf verhuisden wij terug naar Amsterdam, waar ik theologie ging studeren – overigens zonder dat ik ooit had kunnen bedenken dat die studie tot een predikantschap in Utrecht zou leiden. Misschien herken je het wel: dat soort processen gaan heel geleidelijk, stap voor stap. Als ik aan roeping denk, denk ik daarom vooral aan “onderweg zijn”. Wij zijn allemaal reizigers, pelgrims zo je wilt, en het komt erop aan dat je steeds opnieuw Gods richting voor jouw leven op dít moment leert verstaan. We worden allemaal geroepen – maar het is lang niet zo eenvoudig om Gods stem te horen. Zou het kunnen dat God mij roept om weer een afslag te nemen?

Bij die zoektocht zijn voor mij ándere mensen altijd heel belangrijk geweest. Zoals Matthew en Irina. Ik heb regelmatig Gods stem door hún woorden heen verstaan. Ik hoop dat jij ze ook hebt. Mensen met wie je kunt doorpraten over je diepste drijfveren. Die je soms een spiegel voorhouden. Misschien ook wel een voorbeeld voor je zijn. Persoonlijk heb ik zulke mensen nog stééds nodig. Want een pelgrim is nooit gearriveerd en blijft altijd onderweg. Kijk naar Abraham. Die wordt geroepen, gaat onderweg, slaat zijn tent op… en even later klinkt Gods stem opnieuw. Het kan zijn dat God je weer verder roept. Dat er weer een andere taak op je wacht. Mooi als er dan mensen zijn die meedenken en meebidden.

Terug naar de Grecophiles. Tijdens onze lunches spraken we regelmatig over de toekomst. Zelf deelde ik met hen dat ik er soms over nadacht om mijn baan in het vastgoed te verruilen voor een theologiestudie. Zou ik dat kunnen? En écht willen? Matthew vertelde dat hij graag aan de universiteit wilde gaan werken. En ook Irina had zo haar plannen en dromen. Hoe is het nu met haar? Dat is een verdrietig verhaal. In 2017 kwam zij namelijk volkomen onverwacht door een tragisch ongeluk om het leven. Tijdens het zwemmen in de zee. Het is niet te begrijpen. Maar het gebeurde wel. Alle toekomstdromen en alle roepingsvisioenen ten spijt. En ook daar valt iets te leren. Al ons leven is geschonken leven. Juist daarom is het zo belangrijk om je steeds weer biddend af te vragen: Wat is de weg die ik, ín dat geschonken leven, vandaag mag gaan?