Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (classispredikant)

Afgelopen zondag hebben wij het Paasfeest gevierd. Tijdens de opgang naar Pasen kwamen we onder andere de leerling Petrus tegen. Hij is in het paleis, als Jezus voor de hogepriester Annas wordt gebracht en verhoord. Petrus is Jezus gevolgd. Het is vast en zeker een teken van zijn trouw dat hij daar nu is. Hij kan zijn Heer niet alleen laten.

Maar als een vrouw, een portierster, aan hem vraagt of hij ook niet bij “deze Mens” hoort, ontkent hij dat met klem. En Petrus haast zich om bij de slaven en de dienaars te gaan staan. Zij hebben een vuurtje gestookt. Petrus is kil geworden, er gaat een huiver langs zijn rug. Is het zijn eigen teleurstelling dat hij zijn vurige trouw niet heeft kunnen volhouden? Heeft zijn “nee” het vuur geblust? Johannes vertelt dat de vraag of hij niet bij Jezus hoorde nog een keer wordt gesteld, en nog een keer. En Petrus ontkent opnieuw en opnieuw.

Niemand kan in de kilte van nihilisme en cynisme leven. Petrus niet en wij ook niet. Het is een moeilijke zaak. Johannes heeft al in het eerste hoofdstuk van het evangelie geschreven dat het beste van God in de wereld is gekomen maar dat “de Zijnen” hem niet hebben aangenomen. Het is een uitspraak die er inhakt. Zelfs Petrus verloochent zijn Heer. De beginwoorden van Johannes worden waar. Kunnen we dat twintig eeuwen later verwerken? Snappen we echt wat hier aan de hand is? Is het doodsangst die ons cynici maakt?

Pasen wijst ons een weg door de dood. Nu vraagt God van ons nog de moed om de dood onder ogen te zien, de radicale boodschap van het evangelie te beamen. De dood is om ons heen: mensen op de vlucht, dictators aan de macht, een wereld die kraakt en piept. Grote vraag aan ons is of wij het lijden durven zien, solidair durven zijn, “ja” durven zeggen tegen mensen en dieren die afhankelijk van ons zijn, om met hen samen achter Jezus aan te gaan.