Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek

Ouder worden – hoe doet een mens dat? Via allerlei media kun je er tips voor krijgen. Een kleine zoektocht leverde me direct al drie minicursussen op: “Goed ouder worden”, “Leuk ouder worden” en zelfs “Succesvol ouder worden”. Het zegt wel iets over de urgentie van deze vraag. De bevolking vergrijsd en we worden met elkaar steeds ouder. Hoe doe je dat op een goede manier? Het is een vraag waar we ook in de Jacobikerk over nadenken. Bijvoorbeeld tijdens de pastorale koffieochtenden, waar maandelijks een groep gemeenteleden van 60+ samenkomt. Het afgelopen seizoen hebben we met elkaar een boekje gelezen dat geschreven werd door Kees en Margriet van der Kooi. Deze week lazen we het afsluitende hoofdstuk over ‘Geschonken tijd’. Met daarin een aantal mooie passages. Bijvoorbeeld over het leven als een pelgrimage.

“Een bekend beeld uit de Bijbel is dat van een trektocht of pelgrimage. In de brief aan de Hebreeën wordt dit beeld uitgewerkt. Een pelgrim verschilt van een zwerver doordat hij een duidelijk doel heeft. Bovendien was pelgrimage niet iets dat men alleen deed, men ging in groepen. Het landschap trekt voorbij, pleisterplaatsen moeten weer worden achtergelaten. Maar er is een doel: de trektocht is antwoord op het feit dat we geroepen worden. Waartoe zijn we op aarde? We zijn geroepenen. We beginnen niet in het luchtledige en hoeven zelf geen zinstichters of zingevers te zijn, zoals het woord zingeving suggereert. Alsof zin bedacht wordt, opgepakt, van een sticker voorzien. Wij geven geen zin – wij ontvangen zin. God roept ons bij de naam. Hij heeft het eerste woord. Hij roept de mens om mee te doen in de verbreiding van zegen, van leven, van sjalom. Daarmee nemen we ergens onze kleine plek in de geschiedenis in die God gaat en nog niet ten einde is. Wat die plek is, is nauwelijks of niet te overzien.”

In het boek wordt deze overtuiging verbonden aan het ‘wijze hart’. Dat is een levenshouding die zich kenmerkt door open handen. Te weten dat je geroepen bent en dat er een Ander is die met jou een nieuw begin heeft gemaakt. Daar gaat het steeds weer over in het geloof. Ik moest denken aan komende zondag, als er in onze gemeente vier mensen worden gedoopt: drie kinderen en één volwassene. En de drie-ene God zijn Naam aan hen verbindt. Te beseffen dat God het eerste woord had en heeft in ons leven – dát maakt dat we hoopvol ouder kunnen worden.

Kees en Margriet van der Kooi verwoorden het als volgt: “Wat zet de toon in ons leven? Het grote troostboek van de reformatie, de Heidelbergse Catechismus, zet ferm in: ‘Wat is je enige troost, zowel in leven als in sterven?’ Goed om te weten: het woord troost heeft in dit verband niets te maken met tranen drogen, maar met houvast, grond onder de voeten. Etymologisch is er verwantschap met het woord trouw. Wat is die grond onder de voeten? De catechismus formuleert dat in termen van eigendom: ‘Dat ik met lichaam en ziel, in leven en sterven, het eigendom ben, niet van mijzelf, maar van mijn trouwe Heiland Jezus Christus.’ Dat staat natuurlijk haaks op veel streven naar autonomie, maar zegt precies waar het op staat. We zijn niet van onszelf, van ons verleden, van de familie, van de dokter, van het ziekenhuis, van Google of wat we maar kunnen bedenken. We zijn van Christus en daarmee onder de macht van Zijn liefde gebracht…”