Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (classispredikant)

Onlangs sprak ik met predikanten over de tekst die voor hen grond onder de voeten is. Een van de collega’s noemde de tekst uit Genesis. Hij zei: “Ik ben soms behoorlijk somber als ik naar de natuur kijk. En dan lees ik nog maar weer eens uit Genesis: Er zij licht.” Ik heb op die opmerking behoorlijk lopen kauwen. Misschien kaap ik zijn opmerking. Maar voor mij hoort de tekst van Genesis bij een theologie van het kruis. God schept uit niets. In chaos en leegte is Hij aanwezig en wijst Hij nieuwe wegen. Zo was het in het begin en zo is het nog steeds. We gaan op naar Pasen. In de weken daarnaartoe staan we stil bij het lijden van Jezus. Bij het kruis begint nieuw leven.

Als lutheraan ben ik groot geworden met de leer van de rechtvaardiging: God rechtvaardigt de zondaar. Paulus vertaalde het lijden van Christus, zijn solidariteit met het niets naar het menselijk bestaan. Paulus zag de dingen fout gaan en zag het gevaar van defaitisme: niets is niets en zal niets worden. Hij zette daar het scheppingslicht van Pasen tegenover en sprak over nieuw leven midden in de dood. Hij leerde vandaar de rechtvaardiging van de zondaar. Zonde is voor hem gelijk aan het niets, het vastlopen in het bestaan en van het bestaan. God bevrijdt en wijst nieuwe mogelijkheden. Zo houdt Paulus ons voor en hij spreekt over rechtvaardiging.

In mijn leven is de rechtvaardiging steeds minder een leer geworden maar veel meer een lens waardoor ik Gods presentie in de wereld leer zien. Ze laat mij zien dat God niet afwezig is in het lijden van de wereld, maar dat Hij juist daar te vinden is: in ons pessimisme, in ons defaitisme, in het lijden van de wereld. Hem daar te zien geeft mij moed om het leven op te pakken en te getuigen van Zijn on–eindige goedheid.