Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek

Onlangs was ik als gastpredikant op bezoek bij een kerk in de Alblasserwaard. Het was een avonddienst en het had zo’n beetje de hele dag geregend. Onderweg vanuit Utrecht tikte de regen gezellig op het dak van de auto, maar het was ook wel wat troosteloos zo op de snelweg. Maar in de consistorie kwam er een heel ander perspectief op de regen voorbij. De ouderling van dienst ging voor in gebed. Hij vroeg om een zegen over de dienst die voor ons lag. Maar ook de regen kwam ter sprake. Daar dankte hij God hartelijk voor. Er zijn immers zoveel plekken in de wereld waar het veel te lang droog blijft. De regen is goed voor het land, weet hij uit ervaring. “Aanspraak van de natuur,” noemde iemand aan wie ik erover vertelde het. “Opgemerkt en benoemd in het gebed. Prachtig!”

Ik moest er in de dagen na die bewuste zondag nog regelmatig aan terugdenken. Wat me raakte was de manier waarop iemand door hardop te bidden iets kan delen van wat er in zijn hart leeft. Bidden is spreken met God. Maar hardop bidden – als er anderen bij zijn – is óók iets delen van wat je bezighoudt. En hardop danken is iets delen van jouw persoonlijke geloofsleven met anderen. Je legt een deel van je binnenwereld open voor God, maar ook voor elkaar. Met gevouwen handen en gesloten ogen kijk je elkaar even recht in het hart. Dat is mooi en kwetsbaar.

Bidden is wonderlijk. Misschien herken je er wel iets van. Soms weet je bijvoorbeeld niet goed wat je in een bepaalde situatie tegen een ander moet zeggen. Maar als je dan samen gaat bidden komen de woorden zomaar vanzelf. Samen bidden is heilzaam.

Het is mooi als de kerk een oefenplaats is waarin we ook daarin mogen groeien. Ik hoop dat er in de Jacobikerk veel wordt gebeden. Persoonlijk en ook samen met anderen. Op de Bijbelkringen, bij de gebedsgroep op maandagavond, voor of na vergaderingen, tijdens de persoonlijke voorbede op zondagmorgen na de dienst. Misschien vind je het spannend om hardop te bidden. Ben je het niet zo gewend. Laat je het liever aan anderen over. Moet je een drempel over die je eigenlijk niet over durft. Ik denk dat veel mensen dat wel zullen herkennen. Maar jouw woorden kunnen een ander tot zegen zijn zonder dat je het zelf weet. Dat doet de Geest. Die je de juiste woorden in de mond wil leggen. Tot opbouw van Gods koninkrijk en tot zegen van elkaar.