Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Deze maand zat ik twee zondagen ‘gewoon’ in de kerk. ‘Toen mijn vader dat vaker begon te doen, werden z’n preken beter’, zei een goede bekende met een knipoog. ´Touché’, antwoorden wij thuis op dergelijke spitsvondigheden (sinds we het meesterstukje cabaret van Kasper van der Laan over dit woord hebben ontdekt).

‘Gewoon’ in de kerk zitten is eigenlijk heel bijzonder, ervoer ik weer eens. Als voorganger en liturg heb je logischerwijze een ander focus dan wanneer je ‘gewoon’ onderdeel mag zijn van de gemeente. Als ik ‘gewoon’ in de kerk zit, hoor ik de muziek anders, beleef ik het zingen anders, zie ik jullie vanuit een ander gezichtspunt, ervaar ik de kerk en het licht op een andere manier en last but not least: maak ik het Avondmaal op een heel andere manier mee.

Sinds de coronatijd is zoals je weet het lopend avondmaal vieren naast de vertrouwde tafelvieringen vast onderdeel geworden van de liturgie in de Jacobikerk. In de kerkenraad hebben we met elkaar afgesproken deze nieuwe praktijk dit jaar te evalueren. Daar hoor je binnenkort meer over. Voor mezelf sprekend ervoer ik het ‘nieuwe’ toch al als heel vertrouwd in de beste zin van het woord. Het raakte me diep om zoveel mensen van alle leeftijden in beweging te zien komen om brood en wijn of een zegen te ontvangen.

Behalve aan het gedicht ‘Verlegen met mijn God‘ (van Jan Willem Schulte Nordholt, google maar eens) waar ik tijdens het avondmaal bijna altijd aan moet denken, moest ik naar aanleiding van de verkondiging dit keer natuurlijk erg aan Nicodemus denken. Vol vragen in de nacht naar Jezus. Nu ja, het was natuurlijk overdag, maar verder zag ik ons toch wel gaan als een hele stoet Nicodemussen.

‘Het lichaam van Christus is ook voor jou gebroken‘, hoor ik zeggen. ‘Het bloed van Christus is ook voor jou vergoten‘. En ineens begrijp ik voor even weer iets meer van 3:16.

En dat allemaal op een ‘gewone’ zondag.