Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek

Het was eind vorig jaar één van de best-bekeken films van Netflix: Leave the World Behind. Vrij vertaald: vergeet de wereld. Nou, dat gebeurt dan ook. De film begint met een gezin dat er even helemaal uitgaat. Wég uit de drukte van New York, een paar dagen naar een villa aan het strand. Even de gekte van de wereld achter je laten en de rust opzoeken. Maar die rust komt uiteindelijk op een andere manier dan ze hadden gedacht. Want het duurt niet lang of het internet valt uit. En vervolgens blijken ze ook geen bereik meer te hebben met hun telefoon. Sterker nog, het lijkt wel alsof de héle wereld wordt platgelegd door één of andere cyber-aanval. Met desastreuze gevolgen. Want wat is onze wereld zónder communicatienetwerken? De film geeft een angstaanjagend beeld. Schepen die stuurloos de wal opstomen. Elektrische auto’s die op hol slaan. Het wordt een complete chaos…

Even de wereld vergeten. Wie zou het niet willen, zo af en toe? Maar kán dat eigenlijk wel? Er ligt een hele wereld achter ons – het jaar 2023. En er ligt een hele wereld vóór ons – het jaar 2024. Soms zou je willen vluchten. Op andere momenten probeer je maar gewoon er het beste van te maken. Hoe ga je met de wereld om? Hoe vind jij je weg door het leven? De verzen 8-10 van Psalm 143 wijzen de weg. Ze vormen een gebed dat je elke dag van het nieuwe jaar zou kunnen bidden. Een gebed dat staat in een rijke geloofstraditie: de ervaring dat deze wereld níet het laatste woord heeft! Vergeet het niet! Er is ook nog een God die bóven de wereld staat. En áls je de wereld al zou willen vergeten – áls je al zou willen vluchten – vlucht dan naar Hem! Bij God vind je liefde, bevrijding en richting. 

Hoe dan? In de kern van de zaak misschien wel op de manier die verwoord wordt in vers 8: “Mijn ziel verlangt naar U.” Letterlijk staat er: “Mijn ziel hef ik op tot U.” Boeiend. Blijkbaar kunnen mensen hun ziel optillen en ergens heel dichtbij brengen. Bij de waarheid (Psalm 25,1) maar ook bij de leugen (Psalm 24,4). Volgens mij zit er deze gedachte achter: dat onze ziel poreus is. Je ziel kan gevuld worden – je ziel kan beïnvloed worden. En dát terwijl je ziel in de Bijbel je héle hebben en houden is. Dat is de som van je gevoelens en je emoties. Dat zijn je angsten en je verlangens. Dat is je vreugde en je verdriet. Het is alles wat je met je meedraagt. Sommige mensen lopen met hun ziel onder de arm! Maar Psalm 143 nodigt je uit om je ziel op te heffen. Uit de wereld. En dichtbij God te brengen.

Een goede gedachte om het nieuwe jaar mee te beginnen. Wat doe je met je ziel? In een wereld die bol staat van de informatie; van sociale media waarin de aandacht van je ziel getrokken wordt; van hypes die als golven over je heen komen. Er wordt gevochten om onze ziel. En het advies van David is duidelijk. Breng je ziel dichtbij God. Laat je vullen door zíjn Geest. Laat je veranderen! De waarheid  aanzeggen. Vernieuwen. En je zult gaandeweg ontdekken… ál die verlangens – liefde, bevrijding en richting – komen er als vanzelf in mee. Dat is de ervaring van velen sinds David. Ik wens jullie een gezegend en betekenisvol 2024 toe! Midden in de wereld, maar tegelijkertijd dichtbij God!

Beluister deze mooie berijming van Psalm 143 door Sela (met dank aan Ellen van de Kamp-Joosse, die het lied afgelopen maandag deelde in de Jacobi-app): www.youtube.com/watch?v=Ij6lkXv7nyQ