Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (classispredikant)

Binnenkort mag ik een kleine Silas dopen. Als een naam een opdracht inhoudt, dan hebben zijn ouders hoge verwachtingen van hem. Samen met Paulus zat Silas in de gevangenis. Ze hebben het evangelie verkondigd en het is de autoriteiten niet welgevallig geweest. Maar nu gebeurt het. Er doet zich een aardschok voor en de deuren van de gevangenis gaan open, de ketenen schieten los. De gevangenisdirecteur schrikt. Hij wil zelfmoord plegen. Beter dat dan de veroordeling omdat hij de gevangenen heeft laten ontsnappen. Maar Paulus en Silas zijn niet ontsnapt. Zij zijn rustig blijven zitten. En dan komt de vraag van de directeur: heren, wat moet ik doen om gered te worden (Handelingen 16 vers 30b).

Het is middernacht. De tijdsaanduiding is niet voor niets. Het is een kritische noot. Gaat het dan niet goed in het Romeinse rijk? Het is maar hoe je kijkt. Het is maar hoe je vandaag de dag kijkt. Met ons gaat het goed. Maar hoe is dat elders? En wat betekent dat voor ons? Oorlog in Oekraïne, oorlog in Gaza. Dreigingen die een mens bang maken. Wie durft er nog te zeggen dat er niets aan de hand is, dat het volop dag is? In Filippi lopen Paulus en Silas niet weg uit de gevangenis, zelfs niet als de mogelijkheid zich voordoet. Door hun solidariteit redden ze de gevangenisdirecteur. Het is het geheim van het geloof dat zij van hun Heer geleerd hebben die het niet te moeilijk vond om tot de dood solidair met deze wereld te blijven. Zijn dood bracht nieuw leven. Paulus en Silas blijven zitten, ook al gaan de deuren open. Hun solidariteit met de wereld biedt de directeur de gelegenheid om zijn vraag te stellen: heren, wat moet ik doen om gered te worden? Onze solidariteit wordt vele malen op de proef gesteld. Toch is dat de enige mogelijkheid om in deze wereld dienstbaar te zijn.