Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek

Dag in dag uit rondlopen met een baksteen in je tas. Zo’n vijftien jaar geleden werden we ertoe uitgenodigd, in de kerk in Amsterdam waar we destijds naartoe gingen. Het had alles te maken met de veertigdagentijd, die voor velen een periode van bezinning is – in de aanloop naar en in voorbereiding op Goede Vrijdag en Pasen. Iedereen vult deze periode weer anders in. Sommigen zien een aantal weken ergens vanaf. Anderen maken in deze weken bewust wat tijd vrij voor verstilling, bijbelstudie en gebed. En in Amsterdam werd je dus uitgedaagd om een tijdje met een baksteen in je tas rond te lopen. Jawel, je leest het goed: een baksteen. Je mocht hem meenemen naar de universiteit, naar de sportschool, bij het bezoeken van vrienden… de hele week een baksteen in je tas. En dat vóel je. Bij alles wat je doet is er dat extra gewicht. Als een steentje in je schoen. Als een steen op je hart.

Zo’n project geeft de veertigdagentijd een wonderlijke zwaarte. Ik las in de krant 15 tips om de veertigtijd te kunnen “vieren”. Maar is dat nu wel het juiste woord voor wat er in deze tijd gebeurt? Wat vier je eigenlijk als je op Aswoensdag oog in oog komt te staan met je eigen sterfelijkheid? En trouwens, wat is er überhaupt nog feestelijk aan deze tijd? Met de berichten over een aardbeving vers in het geheugen? Met een oorlog in Oost-Europa die al meer dan een jaar voortwoedt? En met een aarde die hoe langer hoe meer uitgeput lijkt te zijn?

Na afloop van het middaggebed afgelopen donderdag viel mijn oog (zoals wel vaker) op de muurschildering van Christophorus aan de westzijde van ons kerkgebouw. Misschien ken je het verhaal wel. Volgens de legende was Christophorus een reusachtige man die lange tijd als soldaat in het leger had gediend. Hij stond bekend om zijn moed en om zijn kracht. Maar op advies van een kluizenaar was hij veerman geworden en hielp hij reizigers een rivier over. Op een dag zag Christophorus aan de oever een kind staan, dat erom vroeg om op zijn schouders naar de overkant te worden dragen. Het leek een eenvoudige klus. Maar naarmate Christophorus verder de rivier in liep werd het kind steeds zwaarder. Totdat hij bijna wankelde onder het gewicht en het erop leek dat hij zou gaan verdrinken. Eindelijk bereikten ze de overkant van de rivier. En vertelde het kind aan Christophorus dat hij Christus zélf gedragen had. Waarom was dat Christuskind zo zwaar? Omdat het de last van de hele wereld met zich meedroeg. Dus ook de last van Christophorus. Het is een intrigerend beeld, daar op de westmuur van de kerk.

De veertigdagentijd heeft een zekere zwaarte. En toch valt er in deze weken ook wel iets te vieren in de kerk. Je kunt het gevoel hebben dat er veel te dragen is. Maar vergeet niet dat de zwaarste last vóór ons gedragen werd. Ik wens jullie een mooie veertigdagentijd toe!