gedachten bij de week door Marleen Wolterink

Maandag 14 maart, 13:36. Mijn telefoon gaat over. Het is iemand van de PDU. Er staat een Oekraïens gezin te wachten in de Jaarbeurs, en of ze al over een uur bij ons mogen komen. Even omschakelen, dacht ik… We hebben aangegeven dat we graag Oekraïners willen opvangen, maar over een uur al?! Ik ben op mijn werk, op zolder staat de was nog te drogen en mijn man is nog op wintersport… ‘Het mag ook wel om half zes hoor, maar we laten liever de mensen niet langer dan vier uur wachten in de jaarbeurs’. ‘Half zes is prima’, was mijn antwoord en na nog wat informatie uitgewisseld te hebben beëindigden we het gesprek. Snel naar huis om alles te regelen, dacht ik! Ik belde mijn man om te vertellen dat hij bij thuiskomst niet alleen mij kon verwachten, maar ook een Oekraïens gezin.

Rond half zeven ging de bel. Voor de deur stonden Yaroslaw (68) en Claudia (68), met dochter Olga (39) en haar zoontje Illya (8). Nadat de auto was uitgepakt en de tassen naar boven waren gebracht, zijn we om tafel gaan zitten. Hoe gaat het?! En wat voor reis hebben jullie achter de rug? Al snel werd duidelijk dat het gezin uit Kiev kwam en vier dagen had gereden. Bij de grensovergang van Polen stond een file van een dag (of wellicht wel dagen), dus de keuze om via Hongarije te rijden was snel gemaakt. Via Hongarije door naar Oostenrijk en Duitsland om zo Nederland te bereiken. In Utrecht heeft Olga een oud-studiegenootje wonen die haar tijdens de rit had bericht dat er in Utrecht altijd een plek voor hen was. ‘A sign of God to drive to the Netherlands’, volgens Olga.

Dat was het begin een onbekend en ongewild avontuur van de familie Surmach. Er was nog weinig bekend over hoe de overheid omging met deze grote vluchtelingenstroom. Ook werd ‘leefgeld’ vrij snel genoemd, maar hoe je hier financieel aanspraak op kon maken was onbekend. Met behulp van familie en vrienden hebben we een mooie bijdrage kunnen ophalen, waar ze de komende tijd goed van konden rondkomen. Het leefgeld via de gemeente Zeist is pas vorige week op gang gekomen…

Marcel en ik hebben geen enkel moment spijt gehad van de keuze om ons huis open te stellen! Een ontzettend dankbare taak, maar het vergt, zeker in het begin, wel veel vrije tijd. Met een fulltimebaan wat lastig te combineren, maar gelukkig hebben we beide topwerkgevers. Namens de familie ook veel dank voor de voorbede(n) in de Jacobikerk en de prachtige bloemen met Pasen!

Het gaat naar omstandigheden op dit moment goed met de familie. Olga en Illya zijn gesetteld in een tijdelijke woning in IJsselstein. Olga werkt op een school in Bilthoven en geeft les aan andere Oekraïense kinderen. Illya gaat naar de taalschool in Utrecht. Yaroslaw en Claudia zijn, na een maand inwonend bij ons, verhuisd naar een stacaravan op een camping in Zeist. Wanneer de familie teruggaat is nog niet bekend. Wellicht wordt het winter. Wat Poetin nog van plan is… dat weet maar één Iemand…