In deze 40-dagen periode loop ik samen met twee andere Jacobi-gangers op naar Pasen. We volgen de Petrus-kalender, we spreken elkaar wekelijks en we bidden samen. Ik beleef deze periode zo veel intenser. Het thema van dit jaar spreekt mij extra aan, omdat het gaat over de diaconale daden van barmhartigheid: de hongerige voeden, de dorstige laven, de naakten kleden, de vreemdeling herbergen, de zieke verzorgen, de gevangene bezoeken, de doden begraven. Het geeft ons een bril om de nood van de ander te zien – en een opdracht daar, binnen onze mogelijkheden, iets aan te doen.
Als diaconie zijn we ontzettend dankbaar voor wat jullie het afgelopen jaar hebben bijgedragen – financieel en met helpende handjes. We ontvingen meer dan verwacht en konden daarmee ruimhartig bijdragen waar dat nodig was – of dat nu ging om de Voedselbank die door ons gehamster in de problemen kwam bij de eerste lockdown, of hulp aan Beiroet na de ontploffing.
We zijn dus erg blij met alle giften die we ontvangen. Maar sommige giften hebben een diepere betekenis. Twee weken terug deed zich iets bijzonders voor. Er had zich iemand bij de welkomstbalie gemeld met een gift voor de diaconie. Iemand die beslist niet geeft van de overvloed. Ik had, eerlijk gezegd, eerder verwacht dat deze persoon met een verzoek om hulp bij de diaconie zou aankloppen. Precies die zondag preekte Willem Jan over de weduwe die gaf van het weinige dat zij bezat.

Een momentje waarop God mij een spiegel voorhield. Een glashelder inkijkje in mijn eigen vooroordelen. En een voorproefje van het Koninkrijk van God dat komt: God draait alles om.

In verbondenheid,

Trineke Palm (voorzitter Diaconie)