We leren al bijna een jaar om te leven met kleine getallen. Dertig mensen in een kerkdienst, drie gasten aan het kerstdiner, twee bezoekers aan huis – een getal dat deze week nog eens gehalveerd werd voor (tenminste) de komende drie weken. Aan de andere kant wordt er ook kwistig met onwaarschijnlijk grote getallen gestrooid. We hebben het zonder met onze ogen te knipperen over miljoenen vaccins en in de diepe zakken van minister Hoekstra schijnen vele miljarden te zitten. Op zulke getallen maakt een nul meer of minder niet zo heel veel uit.

Als het om kleine getallen gaat,  is dat toch echt heel anders. Eén maaltijd of geen maaltijd, één vriend of geen vriend, één baan of geen baan, één huis of geen huis… allemaal situaties waarin het verschil tussen nul en één honderd procent is. Of dat ook geldt voor zingen in de kerk? Afgelopen week liet de Protestantse Kerk een bericht uitgaan waarin het dringende advies werd gegeven om de komende weken in het geheel niet te zingen tijdens de kerkdiensten. Aan dat advies hebben we in de Jacobikerk geen gehoor gegeven en we zijn daarin overigens niet de enigen. Niet om recalcitrant te doen of bewust onverantwoord bezig te zijn. Ook wij schroeven het aantal zangers met vijftig procent terug. Maar het verschil tussen niet zingen en met heel weinig mensen zingen is wat de kerkenraad betreft ook hier honderd procent. Waarom? Omdat we in de kerk niet voor onszelf zingen. We houden ‘de lofzang gaande voor God die leven laat’ (Ps. 107) en die lofzang gaat door, ‘zelfs in de nacht’ (Ps. 42).

Al weer bijna vijftien jaar geleden verscheen een bundel columns van dr. Bram van de Beek met als titel ‘Eén mens maakt het verschil’. Het zijn columns over gewone mensen die geconfronteerd worden met moeilijke problemen zoals armoede, apartheid, atheïsme of bureaucratie. Een student, een dominee, een jongerenwerker, een boer, een vluchteling. Allemaal moeten ze hun weg vinden in een situatie die te groot is voor één mens alleen om daadwerkelijk te veranderen. De coronacrisis hoort ook in dit rijtje thuis. Dat kan je moedeloos maken. Maar de titel van Van de Beeks boekje geeft te denken. Want zelfs al zijn dingen te groot om daadwerkelijk te veranderen, je kunt in je eentje wel het verschil maken. Met zulke verhalen staat dit boekje vol. Ik vraag me af voor wie jij de komende week het verschil tussen nul en één kunt zijn. In navolging van die Éne, die het verschil maakte (en maakt).

ds. Wim Vermeulen