‘Preken maken lijkt me een heidense klus’, vertrouwde iemand me pas per mail toe, met daarbij een hartelijke aanmoediging om ermee door te gaan. Nu zal ik dat niet meteen tegenspreken, maar ik wil deze week de vinger bij iets anders leggen. Preken worden namelijk niet alleen geschreven, maar ook gehouden en gehoord én ze willen iets bij je teweeg brengen. Vaak een bepaald besef, soms ook een heel concrete gedragsverandering. Nu, dáármee aan de slag gaan, dat is pas echt een heidense klus. Voor wie preken maken net zo goed als voor wie ze doorgaans aanhoren. Practice what you preach. Ik pakte mijn preek van eerste advent er nog eens bij. Over Zacharias die de bode van God niet op zijn woord gelooft, een teken vraagt en dat niet krijgt, maar zelf een teken wordt. Zwijgend zal hij de adventstijd doorbrengen. Zijn ongeloof zal geen stem meer krijgen. ‘Misschien moeten wij dat ook maar doen de komende weken. Wat meer zwijgen. Er wordt zo vermoeiend veel gezegd en geroepen in onze wereld. En de verleiding om je er ook in te mengen is heel groot. Probeer eens wat vaker te zwijgen, tijdens deze adventstijd. Wie wat minder zegt, wat minder de wereld in kwettert, heeft meer gelegenheid om andere zintuigen te gebruiken. Je oren en je ogen bijvoorbeeld, zodat je scherper luistert en scherper kijkt. Dat oefenen we week in week uit in de kerk als we stil worden voor God en zijn woorden op ons laten afkomen terwijl wij even niets zeggen.’ Ik moet eerlijk bekennen dat me dat deze week zwaar viel en dat ik de verleiding me in het meningengewoel te mengen niet helemaal heb kunnen weerstaan. Terwijl ik het me nog zo had voorgenomen. Mea culpa. Wat me onder anderen weer in evenwicht hielp, was de nieuwe podcast ‘Belijdenisbrieven’ op ons Jacobikerkkanaal, sinds donderdag online. Een aantal belijdeniscatechisanten heeft de brief die zij mij schreven ter voorbereiding op de belijdenisdienst van 15 november jl. ingesproken, waarna ons gemeentelid Martijn de Graaf er een mooi geheel van heeft gemaakt. Het zijn prachtige brieven en het is dan ook een prachtige podcast geworden. Ze zijn persoonlijk, maar stijgen daar ook bovenuit en daarom vond ik dat ze eigenlijk in meer oren zouden moeten klinken. Vandaar het idee van de podcast. Ik heb er deze week weer met verwondering naar geluisterd en God ervoor gedankt. Bijkomend voordeel was dat ik al luisterend meteen weer wat meer aan zwijgen toekwam.

In Christus verbonden,

ds. Wim Vermeulen