‘Ik weet niet wie – of wat – de vraag stelde. Ik weet niet wanneer zij gesteld werd. Ik herinner me niet dat ik antwoordde. Maar eens zei ik ja tegen iemand – of iets. Vanaf dat moment heb ik de zekerheid dat het leven zinvol is en dat mijn leven, in onderwerping, een doel heeft. Vanaf dat moment heb ik geweten wat het wil zeggen ‘niet om te zien’, je ‘niet te bekommeren om de dag van morgen’. Aan de draad van Ariadne van dit antwoord voortgeleid door het labyrint van het leven, bereikte ik een tijd en een plaats waarop ik besefte dat deze weg naar een triomf voert die ondergang is en naar een ondergang die triomf is. Dat de prijs die je ontvangt voor de inzet van je eigen leven smaad is, en dat de diepte van de vernedering de enige verheffing is die voor de mens mogelijk is. Daarna had het woord ‘moed’ voor mij zijn zin verloren, omdat niets me meer ontnomen kon worden’.

Aldus Dag Hammerskjold, de Zweedse oud-eurocommissaris, getekend Pinksteren 1961. Het is een citaat dat me lief is. Als ik me, en dat probeer ik geregeld te doen, weer eens op mijn roeping bezin, pak ik zijn dagboek ‘Merkstenen’ er geregeld bij en er ligt een bladwijzer bij pagina 142. Twee dingen vallen me telkens weer op. Hammerskjölds gelovige, mystiek geformuleerde, overtuiging dat het leven zin en een doel heeft. Ik zeg met opzet ‘overtuiging’, want het gaat hier over iets dat ‘onder ons volkomen zekerheid heeft’, om het met de evangelist Lukas te zeggen. Het woord ‘zekerheid’ gebruikt Hammerskjold overigens ook. Het andere dat opvalt is de totale ónzekerheid die uit dit fragment spreekt. De ontdekking dat het leven een labyrint is, waarin de weg gezocht moet worden en waarbij het zelfs de vraag is of je haar vindt. Het gegeven dat je je verwachtingen onderweg fundamenteel moet bijstellen, als blijkt dat triomf ondergang is de inzet voor je leven geen applaus maar smaad. En tussen die twee uitersten van volkomen zekerheid en volkomen onzekerheid, zit het ‘point of no return’ dat in Hammerskjolds Merkstenen vaker terugkeert: het moment dat je ‘ja’ zei tegen iets of iemand. Ik denk: een mens moet daar van tijd tot tijd naar terugkeren, naar dat moment.

Bedenk eens of dit voor jou zo’n moment is. Wordt het tijd terug te keren naar je ja-woord aan Christus in een vorm van nieuwe toewijding? Geen gekke vraag in een onzeker tijd waarin op allerlei manieren aan ons geschud wordt. Want een terugkeer naar dat moment is het moment waarop je de draad van Ariadne weer in handen gelegd krijgt en je weer een paar stappen voorwaarts durft te zetten in het labyrint dat leven heet.

Jezus, ga ons voor deze wereld door,
en U volgend op Uw schreden
gaan wij moedig met U mede.
Leid ons aan Uw hand naar het vaderland.

 ds. Wim Vermeulen

Eerdere gedachten:

05-09-2020
22-08-2020
01-08-2020
26-07-2020
19-07-2020
12-07-2020
05-07-2020
27-06-2020
20-06-2020
13-06-2020
06-06-2020
30-05-2020
23-05-2020
16-05-2020
09-05-2020
02-05-2020
25-04-2020
18-04-2020
11-04-2020 
04-04-2020
28-03-2020
21-03-2020
14-03-2020