Gedachten bij deze week

Afgelopen woensdag kreeg ik een rondleiding over de steigers bij de Domkerk. De westgevel wordt er op minutieuze wijze gerestaureerd. Wat een vakwerk! Sommige onderdelen moeten helemaal worden vervangen, omdat ze door weer en wind zijn afgesleten. De precieze vorm wordt gereconstrueerd, op basis van kennis over de gotiek, historische tekeningen en foto’s. Het viel me op dat er veel organische vormen zijn gebruikt: golven, bloemen, slierten. Prachtig: zo’n kerkgebouw als monument voor de levende God, de schepper van hemel en aarde. Daarnaast werd ik getrakteerd op een fenomenaal uitzicht over een groot deel van de binnenstad. Een kathedraal, parochiekerken, kloosters… Ooit ‘ademde’ Utrecht het christendom. En hét icoon van onze stad is nog steeds een kerktoren van 112 meter hoog.

Hoe anders was het met de steden die Paulus en Barnabas aandeden tijdens hun eerste zendingsreis! De boodschap die zij brachten – dat Jezus Christus Heer is over hemel en aarde – was werkelijk ongehoord. Want in de heidense wereld die de apostelen betraden was veelgodendom de norm. De verering van deze goden doortrok werkelijk ieder aspect van het leven. Wie zich daar bewust aan ging onttrekken, deed ongeveer hetzelfde als iemand die vandaag zou stoppen met het gebruiken van techniek: geen auto meer, geen mobiel, geen internet. Zo’n radicale verandering van levensstijl viel op. Bovendien werd je door anderen óók nog eens als een bedreiging voor het voortbestaan van het Romeinse Rijk gezien. Want de belangrijkste godheid die je aan de kant schoof was de keizer zelf. Hét icoon van veel steden in die tijd was vaak een bouwwerk dat naar Caesar verwees, en dat dus refereerde aan de macht en het gezag van Rome.

Zondag lazen we hoe in Lystra de boodschap van het Evangelie in verkeerde aarde viel. Paulus en Barnabas werden zelfs de stad uitgegooid. Was hun verkondiging tevergeefs geweest? De apostelen lieten geen bouwwerk van hout en steen in deze plaats achter… maar wél leerlingen van vlees en bloed. Zij gaan om Paulus heen staan, als hij door de woedende inwoners gestenigd en de stad uit gesleept is. Ze vormen zo een kring van gelovigen om hun lijdende broeder. Daar gaat veel vanuit, vind ik. Zo’n tafereel is krachtiger dan welk monument dan ook. Want kerken kunnen nog zo mooi zijn, ze voelen als een lege huls wanneer ze niet met leerlingen worden gevuld. Die iets kennen van de radicaliteit van het geloof in Jezus Christus, dat zo vaak dwars ingaat tegen de vanzelfsprekendheden van de tijd. En die bovendien geleerd hebben om oprecht oog te hebben voor anderen. De afgelopen maanden waren wat dat betreft een goede leerschool. Hoe goed kan het zijn om te merken dat er een kring van gemeenteleden om je heen staat als je gevallen bent of dreigt in te storten. Mogen we dat vasthouden. En laten we ernaar verlangen om hier steeds verder in te groeien.

“U bent geen vreemdelingen of gasten meer, maar burgers, net als de heiligen, en huisgenoten van God, gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, met Christus Jezus zelf als de hoeksteen. Vanuit Hem groeit het hele gebouw, steen voor steen, uit tot een tempel die gewijd is aan Hem, de Heer, in wie ook u samen opgebouwd wordt tot een plaats waar God woont door zijn Geest.” (Ef 2,19-22)

ds. Willem Jan de Hek

Eerdere gedachten:

05-07-2020
27-06-2020
20-06-2020
13-06-2020
06-06-2020
30-05-2020
23-05-2020
16-05-2020
09-05-2020
02-05-2020
25-04-2020
18-04-2020
11-04-2020 
04-04-2020
28-03-2020
21-03-2020
14-03-2020