Gedachten bij deze week

‘Het is beter voor jullie dat ik wegga’, zegt Jezus (Joh. 16,7). Ik vond dat als kind altijd al een moeilijk te verteren woord. Waarom zou dat beter zijn? Waarom is Jezus niet gewoon gebleven? Die gedachte ben ik nooit helemaal kwijtgeraakt. Daarom houd ik ook zo van de zondag tussen hemelvaart en Pinksteren. Dat is namelijk de zondag waarop dat besef expliciet ruimte en aandacht krijgt: wij dienen een God die ons op allerlei manieren heel nabij gekomen is en komt, maar die tegelijkertijd nog op afstand is. Wij kunnen (nog) niet bij God in- en uitlopen en daar is reden toe. De Bijbel geeft daar op allerlei manieren woorden aan. God bewoont een ‘ontoegankelijk licht’, Hij is een ‘verterend vuur’ en ons sterfelijke bestaan moet nog geschikt worden gemaakt voor een permanent verblijf in zijn aanwezigheid. Fenomenaal is hierover geschreven door C.S. Lewis in zijn boekje ‘De grote scheiding’ uit 1946.

Niet dicht bij degene(n) kunnen zijn bij wie je wel heel graag wílt zijn: dat is de eeuwen door een geliefd thema voor kunstenaars. De geliefde die op afstand is, door de dood of door het leven, daar zijn ik weet niet hoeveel gedichten over geschreven en daaronder ligt natuurlijk een ervaring die iedereen op zijn of haar manier kent. Ik dacht: deze tijden van social distancing zijn op een bepaalde manier een collectieve, lang uitgerekte Wezenzondag: we kunnen nog steeds veelal niet op de manier waarop we graag zouden willen zijn bij wie we graag zouden zijn. Dat is dus ook een grondervaring in het geloof.

Jezus’ woorden dat het desondanks op de één of andere manier ‘beter voor ons’ is geweest dat Hij is weggegaan, vormen dan ook een regelrechte geestelijke uitdaging. We zijn geneigd dat niet te geloven. Maar wat gebeurt er als je deze woorden wél tot je neemt, je innerlijk eigen maakt en eruit probeert te leven? De Londense theoloog Sam Wells probeert dat al jaren en heeft het in een onlangs vertaald boek geprobeerd uiteen te zetten (Het boek heet ‘Een Nazareth manifest’ en een recensie is hier te lezen. Zijn stelling: als je geloofsuitgangspunt is dat God altijd met ons is zoals hij beloofd heeft (Mt. 28, 20), ga je anders kijken en denken. Niet vanuit de schaarste (er is altijd te weinig van God), maar vanuit de overvloed (er is altijd meer van God dan je verwacht). Je ziet dan ook heel andere dingen en je doet de ervaring op die Israël opdeed ten tijde van de ballingschap. Men dacht: God heeft ons helemaal verlaten en Hij kan ons hier niet nabij zijn. De pijn daarover was ook immens (vgl. Ps. 137). Tegelijk werd de ballingschap de tijd waarin Israël leerde dat God altijd groter is dan wij denken. Kijk zo ook eens naar deze tijden van social distancing. Niet voor een soort makkelijk placebo-effect, maar als een geestelijke oefening. Wat merk je juist nu op van God? Waarin komt Hij je tegemoet? De Utrechtse theoloog Erik Borgman zei het deze week in een interview zo: ‘Gaat de deurbel? Vlug, opendoen! Het is God die ons komt liefhebben’.

Namens de predikanten,

ds. Wim Vermeulen

Eerdere gedachten:

16-05-2020
09-05-2020
02-05-2020
25-04-2020
18-04-2020
11-04-2020 
04-04-2020
28-03-2020
21-03-2020
14-03-2020