Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (classispredikant)

De kerk heeft een roeping voor de aarde waarop we leven. De mens (adaam in het Hebreeuws) is geschapen vanuit de aardbodem (adaama in het Hebreeuws). Mens en aardbodem horen blijkbaar bij elkaar. Het mag ons te denken geven.

In het scheppingsverhaal worden geen verheven woorden gebruikt. De aarde en het stof gelden als het begin van de mens. Vaak zijn de woorden uit Genesis 3 over de terugkeer tot stof als straf opgevat. Ik weet dat nog zo net niet. Ik lees in het scheppingsverhaal dat de mens aan de aarde gebonden is, en daarmee dienstbaar aan een groter scheppingsplan. In het begin groeien er geen struiken en schiet er geen gewas op. Het heeft nog niet geregend en er zijn geen mensen om de aarde te bewerken. Dan schept God de mens uit stof, uit de aarde. En God brengt de mens in de tuin van Eden, om die te bewerken en erover te waken.

Ik moet denken aan een Joods verhaal. Het vertelt dat er in het begin kiemen en stekjes stonden op de aarde. Maar ze wilden niet groeien tótdat God de mens schiep. En wat deed de mens volgens het verhaal? Hij sprak een gebed uit om regen. Zo begon zijn werk op de aarde: met gebed. En het past. God bekommerde zich om de aarde en de mens als zijn medewerker zorgt voor de aarde als was het een eredienst. Kortom, dienst aan de aarde is eredienst.

Met schrik kijk ik naar de politiek. Waar wordt nog gewerkt als ware de dienst aan de wereld eredienst? Wie denkt nog aan God en aan Zijn plan? En waar staat dus nog de naaste voorop? De wees, de weduwe en de vreemdeling? Waar wordt bewaarheid dat wij sámen verantwoordelijk zijn voor deze aarde en allen die daarop wonen? Wie weet nog dat hij stof is, wie leeft vanuit die wetenschap?

Het is stof tot nadenken aan het begin van een nieuw kalenderjaar. Ik zou denken dat er dan veel nederiger geleefd en gewerkt zou worden maar ook veel actiever, met het oog op de wereld, als ons voor ogen zou staan dat wij stof zijn en tot stof wederkeren.