Gedachten bij de week door Tish Warren

Twee weken geleden vond je op deze plek een fragment uit Advent van Tish Warren. Op de drempel van de derde Adventsweek delen we graag nog eens een stuk uit dit mooie boek. Dit keer over de spanning tussen dat wat het christelijk geloof tijdens Advent bij ons wakker wil roepen, en de manier waarop onze cultuur de weken voorafgaand aan Kerst onze aandacht opeist…

[Ik zie] echt een spanning tussen ons verlangen Advent te vieren en de manier waarop onze cultuur Kerst viert (…). Ieder jaar staat Kerst eerder op de kalender, en de twee manieren van vieren lijken verschillende kanten op te gaan. De feestdagen in het Westen worden gekenmerkt door massaconsumptie. Spullen, spullen en nog eens spullen. Maar Advent vertelt ons dat rijkdom en bezittingen ons niet kunnen redden. Onze verlossing ligt niet in koopkracht. In plaats daarvan wachten we op herstel en bevrijding.

In Amerika staan midwintervieringen in het teken van feestvreugde en soms van overdaad, terwijl Advent ons oproept tot bezinning, inkeer en soms zelfverloochening. De feestdagen met hun drukte en festiviteiten trekken voorbij in sneltreinvaart. Ik houd het amper bij. Maar Advent vraagt ons juist om te vertragen, stil te zijn en tot rust te komen.

Advent gaat dus onvermijdelijk tegen de cultuur in. Advent herinnert ons er elk jaar aan dat we geroepen worden anders te zijn. We zijn vreemdelingen en bijwoners. Christenen hebben zich nooit helemaal thuis gevoeld in deze wereld, en dat zal ook altijd zo blijven. De kerk beleefde haar dieptepunten wanneer ze probeerde om de macht in de cultuur te beïnvloeden of wanneer ze lafhartig capituleerde voor de normen van de algemene cultuur. Dit leidt tot een weerzinwekkend getuigenis dat er niet in slaagt om het echt radicale en schokkende koninkrijk van God te vertegenwoordigen.

Op een subtiele, zachtmoedige, maar toch subversieve manier herinnert Advent ons eraan dat Christus volgen altijd betekent dat je buiten de boot valt. Het is een oefening in discipelschap. Door Advent zien we dat het niet altijd eenvoudig of ongecompliceerd is om een buitenbeentje te zijn, maar dat het wel altijd de roeping van Christus is voor zijn kerk.

De uitdaging van deze tegenculturele positie is echter dit op een vriendelijke manier te doen, zonder een fanaticus, spelbreker of zeurpiet te zijn. Een van de lastigste vragen met betrekking tot Advent is hoe je recht doet aan die periode van voorbereiding en boetedoening zonder een enorme spelbreker te zijn terwijl om ons heen de Kerstliedjes klinken.

Advent is een geschenk uit de christelijke traditie, geen last voor vermoeide schouders of plek van eenzame afzondering van waaruit je neerkijkt op feestvierders. Net als de rest van de kerkelijke kalender is Advent vieren een behulpzame en vormende geestelijke oefening, maar het is geen gebod. Geestelijk leider en auteur Jared Patrick Boyd herinnert ons eraan dat we de geestelijke oefeningen moeten zien als uitnodigingen. Als we erover horen of er iets over leren, moeten we ze niet ontvangen als de zoveelste steen boven op onze toch al zware last, de zoveelste taak op onze to-dolijst. In plaats daarvan vragen we: waartoe nodigt God me in deze periode van mijn leven uit door middel van dit gebruik?