Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven.

In de adventstijd beginnen we weer een nieuw kerkelijk jaar. Deze tijd is bij uitstek de periode om weg te doen wat niet goed is. In het verleden was de adventstijd ook een vastentijd. We bereiden ons voor op het geboortefeest van Jezus Christus, de vredevorst. Hij gaat ons in eendracht en liefde voor.

Met wie vieren wij advent? Met elkaar, als gemeente van Christus. Maarten Luther schreef ooit: “Een kind van zeven jaar weet, Gode zij dank, wat de kerk is, namelijk de heilige gelovigen en de schaapjes die de stem van hun herder horen. De heiligheid van de kerk bestaat niet in koorhemden, kappen, lange rokken en andere ceremoniën, maar in het Woord van God en in recht geloof. De kerk is verborgen, de heiligen gaan schuil.” Wie zijn deze heiligen die schuilgaan? Vergis je niet: dat zijn meestal niet de beste jongens en meisjes van de klas. Luther gelooft niet in heiligen: heiligen zijn jouw naasten, de mensen die in het evangelie naar Matteüs genoemd worden: de naakten, de hongerigen, de dorstigen, de armen: daar zul je je op moeten richten, daar zal je moeten helpen.

Betrokkenheid op elkaar is voor Luther een sleutelbegrip. Voor Luther is de kerk in eerste instantie gemeente. Hij heeft het niet op het instituut. En dat heeft niet alleen te maken met het feit dat hij hard botste met het instituut van zijn tijd. Het past in zijn theologie, die zeer betrokken is op het werk van Christus. Het gaat hem om de gemeenschap die op elkaar betrokken is in eendracht en liefde, zonder ruzie en splitsingen. De adventstijd mag een periode zijn om ons daarin te oefenen.