Gedachten bij de week door Tish Warren

Afgelopen maandag spraken we in de belijdenisgroep over het thema “het kerkelijk jaar als bron van gezond geestelijk leven”. We raakten er (opnieuw) van onder de indruk hoezeer het kerkelijk jaar helemaal cirkelt rondom Jezus en kregen hulp van Tish Warren om de rijkdom van advent dieper te beleven…

Als christenen geloven we natuurlijk dat Christus al gekomen is. Jezus heeft het koninkrijk van God al dichtbij gebracht. Hij heeft zijn handen al helend en genezend uitgestrekt. Hij is al gebroken aan het kruis en heeft de dood verslagen. Hij heeft zijn Geest al uitgestort. Waarom zouden we dan elk jaar weer een tijd van wachten ingaan? Waar wachten we eigenlijk nog op?

Christenen geloven echter niet slechts in één komst van Christus, maar in drie: de komst van Christus in de menswording, de komst van Christus in wat de Schrift “de laatste dagen” noemt, en de komst van Christus in ons heden, door het werk van de Heilige Geest in Woord en Sacrament. Met advent vieren we deze drie “komsten” van Christus en verbinden die aan elkaar.

Het is een heel paradoxale periode, waarin verleden, heden en toekomst samenvallen. Eeuwenoud, maar toch heel actueel en dringend.

Als we met advent het wachten binnengaan, doen we dat niet in de eerste plaats persoonlijk, maar samen met de gelovigen van alle eeuwen en plaatsen. Tijdens onze wekelijkse samenkomst in de kerk verenigen we onze stemmen met “engelen en aartsengelen en heel de hemelse legermacht”. Daarom is de kerkelijke kalender als geheel – en advent in het bijzonder – een manier om je, door middel van de tijd zelf, uit te strekken naar tijdloosheid. Het is een periode die gemarkeerd wordt door dagen en weken, maar daardoor gaan we het eeuwige verhaal van God en zijn werk op aarde binnen.

(Tish Warren, Advent: een tijd van hoop, Utrecht: KokBoekencentrum 2024, pp. 12-13)