Gedachten bij de week, door Wieke Ligtenberg en Arie Westerhout

Wellicht herinner je je nog dat er vorig jaar kerkenraadsleden van de Lutherkirche uit Bonn bij ons in de Jacobikerk te gast waren. Ds. Wim Vermeulen heeft hen toen ontvangen en iets verteld over waar wij als Jacobikerk mee bezig zijn. De Duitse gasten waren erg onder de indruk van de manier waarop wij ons gemeenteleven vormgeven. Ds. Erik Nestler nodigde ons van harte uit ook eens een kijkje in Bonn te komen nemen. Een uitnodiging die we met beide handen aangrepen.

Afgelopen weekend waren we met zestien kerkenraadsleden in Bonn. We kijken met elkaar terug op een geslaagd bezoek, waarbij we veel indrukken hebben opgedaan. Zaterdagochtend hadden we een ontmoeting met Superintendant Dietmar Pistorius (wat bij ons de classispredikant is) van de stad Bonn. In het mooie Kirchenpavillion in het centrum van de stad gingen we in gesprek over de uitdagingen waar men in Bonn voor staat en hoe dit zich verhoudt tot onze Nederlandse context. De Duitse Evangelische Kirche is een staatskerk. Dat betekent dat zij gefinancierd worden uit de kerkbelasting die elk kerklid automatisch betaalt. Ds. Pistorius gaf aan dat deze situatie decennialang voor de kerk een Ruhebett is geweest. Omdat de financiën toch wel binnenkwamen, was er voor hen weinig reden om na te denken op hoe de kerk relevant blijft, ook voor de jongere generatie. De missionaire taak van de kerk is bij voorbeeld iets wat bij de Evangelische Kirche in Bonn nog niet op het netvlies staat.

Gedurende het weekend trokken we veel op met de bijzonder gastvrije Bonner kerkenraadsleden. Telkens weer werd de vraag gesteld hoe wij dat toch doen: meer dan 300 kerkgangers bij een reguliere zondagochtenddienst. Interessant natuurlijk om over na te denken, en tegelijkertijd niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Waarom weten elke week weer zoveel mensen de Jacobikerk te vinden? Het antwoord is niet alleen te vinden in een rijk gemeenteleven, een mooie liturgie of een goede preek. De Jacobikerk is een plek waar Christus centraal staat en dat is elke zondag weer voor velen een goede reden om naar de kerkte gaan. Of zoals Wim het uitdrukte in de preek op zondagochtend in de Lutherkirche: De kerk is geen school voor wereldverbeteraars, maar een ziekenhuis voor vleugellam geslagen zielen.

Zondag vierden we de dienst mee met de gemeente in de Lutherkirche. Speciaal voor ons zong het kerkkoor en speelden de koperblazers. Na de dienst genoten we van lekkere hapjes, bereid door gemeenteleden. Bijzonder was het om zo hartelijk welkom te worden geheten – iets waar we in de Jacobikerk misschien nog wat van kunnen leren. Met maar liefst vier predikanten die dienst waren we getuige van een heuse Pinguinparade. Wim Vermeulen en ds. Ulrike Veermann hielden een dialoogpreek over Micha 6:8.

’s Avonds blikten we als Jacobikerkenraadsleden terug op de dagen die achter ons lagen. Wat nemen we mee naar Utrecht? Het was mooi als kerkenraad gezamenlijk een weekend op te trekken, zeker ook voor de drie (van de vijf) nieuwe kerkenraadsleden die in januari worden bevestigd. De wandelingen en maaltijden tijdens het week end waren een mooie kans om elkaar nog beter te leren kennen. Daarnaast realiseerden we ons hoe dankbaar we mogen zijn voor alles wat er gebeurt in en rondom de Jacobikerk en voor de vele mensen die onze kerk weten te vinden. Bij het afscheid drukte ds. Erik Nestler ons op het hart: “Realiseer je hoe geprivilegieerd jullie zijn in de Jacobikerk!” Tegelijkertijd moeten we er met elkaar voor waken dat dit niet tot eenzelfde Ruhebettscenario leidt als in Bonn. Dit kan alleen door voortdurend voor ogen te houden dat we leven van genade en dat dit om gezamenlijk gebed en navolging vraagt!

Tijdens de heenreis in de trein kregen we via een videoboodschap de volgende reiszegen mee:

Wir danken dir, du freundlicher Gott,
Das wir ausspannen dürfen
Und Zeit füreinander haben.
Lass uns Abstand von der Arbeit gewinnen
Und neue Kraft schöpfen.
Du lasst uns andere Menschen kennenlernen
Und machst unser Leben reicher.
Lass uns gestärkt an Leib und Seele nach Hause zurückkehren.

We zijn dankbaar voor de ontspanning en ontmoetingen waardoor we gesterkt weer aan de slag kunnen in de Jacobigemeente.

Arie Westerhout en Wieke Ligtenberg