gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

In de kerkenraad ontstaat de komende tijd een behoorlijk aantal vacatures. De zoektocht naar nieuwe ambtsdragers gaat in iedere gemeente (een beetje) anders. Hoe gaat het eigenlijk in de Jacobikerk?

Nietsvermoedend neem je je telefoon op. Het blijkt een kerkenraadslid dat jou vertelt dat je benoemd bent tot ambtsdrager. Hoe zou je reageren? Verbaasd? Verrast? Geschrokken? Geïrriteerd? Of nog weer anders? Vorige week is er weer een aantal van dit soort telefoontjes gepleegd. Waarom doen we dat zo? Goed om elkaar op dit punt even bij te praten.

Aan zo’n telefoontje gaat het een en ander vooraf. Eerst wordt binnen de kerkenraad geïnventariseerd welke vacatures eraan komen, dat is de eerste stap. Stap twee is dat via de nieuwsbrief iedereen wordt aangemoedigd om namen in te dienen van broeders en zusters die geschikt zouden zijn voor een ambt. Dat van deze gelegenheid steeds vaker gebruik wordt gemaakt (dit keer kwam zelfs een recordaantal namen binnen) is goed nieuws! Stap drie is dat deze namen binnen de kerkenraad tijdens een vergadering worden besproken. Dat is altijd een beetje een delicaat proces. Daarom bidden we van tevoren expliciet om de leiding van de Heilige Geest. Daarna proberen we per naam een paar basale vragen te beantwoorden. (1) Geeft de betreffende persoon blijk van actieve/gelovige betrokkenheid bij de Jacobikerk? (2) Denken we dat hij/zij een basale geschiktheid heeft voor dit specifieke ambt? (3) Zijn er voor zover wij weten heel duidelijke redenen van persoonlijke aard (gezondheid, verhuisplannen o.i.d.) waardoor het niet verstandig zou zijn hem/haar in een ambt te benoemen? Als het antwoord op de eerste twee vragen ja is en op de derde vraag nee, dan komt de betreffende persoon in aanmerking voor een benoeming. Op die manier ontstaat er idealiter bij elke vacature een lijstje van ongeveer drie namen. Stap vier bestaat uit het bepalen van een volgorde waarin deze personen benaderd zullen worden. Die hangt vaak af van de weging van een aantal kleinere punten. Is deze persoon al ergens anders in de gemeente actief op het moment? Hoe zit het met leeftijden en verhouding man/ vrouw binnen de diaconie of de pastorale ouderlingen? Dat soort dingen. Stap vijf bestaat uit het contact opnemen met de te benoemen broeders en zusters door middel van een telefoontje.

Over dat laatste nog iets meer. Wie langer in de Jacobikerk meeloopt, weet misschien dat we dat eerst anders deden. Tot een jaar of vijf, zes geleden werden er geen benoemingen gedaan, maar werden mensen “gepolst” of ze open stonden voor een mogelijke benoeming. Een tamelijk vrijblijvende vraag dus, waar – zo gebiedt de eerlijkheid te zeggen – ook nogal eens tamelijk vrijblijvend op werd gereageerd. Bovendien gebeurde dit achter de coulissen, dus niet erg transparant voor de gemeente. Die kreeg pas iets te horen als er iemand was die zijn of haar benoeming had aanvaard. Dat aan zo’n “ja” misschien wel drie of vier keer “nee” was voorafgegaan, wist alleen de kerkenraad. Het huidige proces is dus minder vrijblijvend en is transparanter. Dat minder vrijblijvende heeft als keerzijde dat je inderdaad op een achternamiddag ineens een benoeming op je bordje kunt hebben, waar je misschien helemaal niet mee had gerekend. Als kerkenraad denken we echter dat dat de zaak waard is. Ambtsdragers zijn hard nodig voor de vitaliteit van de gemeente, een al te vrijblijvende benadering past daar niet bij. Je kunt het ook omdraaien: eigenlijk zou iedereen die belijdenis gedaan heeft ermee moeten rekenen dat hij/zij geroepen kan worden tot een ambt. En ook na een benoeming heb je nog altijd alle vrijheid om voor Gods aangezicht je eigen afweging te maken. Dat brengt tot slot bij stap zes. Als kerkenraad proberen we in de tijd van overdenken en beslissen in de buurt te blijven voor gesprek, zodat het proces van afwegen geen eenzaam avontuur wordt.

Is dit de ideale manier? Kan het ook anders? Het kan zeker anders, en het is vast niet ideaal. Maar het is wel een zorgvuldige, transparante en gelovige manier om nieuwe ambtsdragers te zoeken. En ze worden nog gevonden ook!