gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Een klein jaar geleden schreef ik in deze column over het heengaan van Lászlo en ik vroeg me af wie hem zou gaan opvolgen. Ik was (en ben) ervan overtuigd dat we: “…in hem dan ook iemand verloren die ons in Jezus’ naam een spiegel voorhield”. Met een knipoog maar met serieuze ondertoon schreef ik over een “vacature” die we hebben, en vroeg ik mij af of en hoe die “vacature” vervuld zou gaan worden. Inmiddels lijken zich enkele kandidaten te hebben aangediend.

Be careful what you wish for, zeggen de Engelsen. De afgelopen twee zondagen bij de kerk geen Lászlo met een vriendelijk woord, een groet en een straatkrant, maar een man die je terwijl je je fiets nog op slot zet aanspreekt en vraagt om geld voor boodschappen. En een andere man die zichzelf in het kerkportaal op de grond neerzet, zijn pet voor zich neerlegt en gewoon gaat zitten bedelen om een aalmoes – als je in de kerk was heb je het vast gezien.

Ik ben ook heel benieuwd wat die aanspraak, of aanblik, met je deed. En wat je hebt gedaan – of niet gedaan. Wat je wilde doen – of niet wilde doen. Misschien had je – net als ik – een ongemakkelijk gevoel en glipte je voor je gevoel wat schichtiger naar binnen dan anders. Wilde je graag iets doen, maar wist je niet wat. Had je kleine kinderen bij je die je aandacht vroegen. Of had je geen contant geld op zak. Of was je al bijna te laat voor de dienst en moest je maken dat je binnen kwam. Hoopte je dat het eenmalig zou zijn en ze hier volgende week niet meer zouden zitten of rondlopen. Misschien schoot je “in je hoofd” en begon je meteen te analyseren hoe het fenomeen “dakloze” nog altijd kan bestaan in onze samenleving en wees je in gedachten meteen naar de overheid als verantwoordelijke voor het oplossen van dit probleem. Allemaal kan ik het me levendig voorstellen.

Maar daarmee hebben we nog geen goed antwoord op de vraag die deze mannen zonder het te weten aan ons stelden. Want wij gingen een kerk binnen. Wij hoorden over de “vreemdeling die binnen uw poorten is”. Wij zongen Psalm 145, over God die zijn hand open doet over al wat leeft. Wij zongen het confronterende lied 1005: “Zoekend naar troost zijn velen dakloos/zoekend naar warmte, zijn velen koud… Met zoveel gaven aan ons gegeven/voor zoveel leed, zoveel gemis. Maak ons uw dienaars/leer ons te delen, totdat uw rijk hier is… Christus, ons licht, schijn door ons heen, schijn in het duister…” Ik denk: wij kunnen dit niet geloofwaardig zingen en net doen of deze mannen niet voor onze deur zitten, of rondlopen.

Wat kunnen we doen? Daar is niet één antwoord op en ik denk ook dat niet iedereen hier hetzelfde over denkt. Maar dat is het ergste niet. Neem wat contant geld mee, als je denkt dat dat helpend is. Vind je dat dat niet helpend is, doe dan iets anders. Maak contact, stel een vraag, haal een kop koffie uit de keuken, heb wat aandacht van mens tot mens. En denk aan de woorden van Jezus: “…. voor zover je dit aan één van mijn minste broeders gedaan hebt, heb je het aan Mij gedaan”.

Tot slot nog een luistertip. In de Ongelooflijke Podcast was vorige week Frank Mulder te gast. Hij woont in leefgemeenschap Overhoop in Overvecht. Een zin die ik van hem onthield was deze: “Wij lossen het vluchtelingenprobleem niet op, wij leven met hen samen”. Dat lijkt me ook voor ons als gemeente een wijs woord: “Wij lossen het daklozenprobleem niet op, maar we zijn wel geroepen om met hen samen te leven.”