Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen & André Groenendijk

Volgende week, zondag 23 juni, neemt een aantal tieners afscheid van de kindernevendienst. Ze gaan komend schooljaar naar de middelbare school en zijn dan welkom op de tienercatechese. In de Jacobikerk zijn we gezegend met een grote en toenemende hoeveelheid kinderen en tieners. Heel wat meer dan toen ik hier bijna negen jaar geleden predikant werd. Maar hoe gaan we eigenlijk op een goede manier met onze kinderen en tieners om?

Voor mij als predikant is dat een voortdurende vraag. Onze kinderen en tieners groeien op in een complexe tijd. Veel “geloofsinfrastructuur” die ons als “oudere generatie” (en daarmee bedoel ik in dit verband iedereen die ouder is dan dertig) nog goed hielp om onze weg achter Jezus aan te vinden, is een stuk minder stabiel geworden. Op een behulpzame samenhang tussen kerk, school en thuis kunnen lang niet al onze kinderen en tieners rekenen. En als dat wel zo is, ontdekken ze al snel genoeg dat ze op hun sportclub de enige of een van de weinigen zijn die naar de kerk gaan. Wat vraagt dat van ons kinder- en tienerwerk? En wat vraagt dat van ons als opvoeders (en dat is iedereen die dit stukje leest!)? Een aantal inspirerende gedachten over Dietrich Bonhoeffer als jongerenwerker las ik in het HGJB-blad Generator, in een mooi artikel geschreven door André Groenendijk. Ik geef er graag wat van door.

“Dat Bonhoeffer een groot deel van zijn leven actief was als jeugdwerker, is minder bekend. Zijn eerste werk in de kerk was als leider van een zondagsschoolgroep. De jonge Bonhoeffer bleek een begaafd jeugdwerker te zijn, en zijn zondagsschoollessen waren een groot succes. (…) Bonhoeffer [krijgt aanvankelijk geen] warm welkom, maar weet met zijn verhalen de jongens al snel tot bedaren te brengen. Hij sluit de jongens in zijn hart, en besluit zelfs om in dezelfde wijk te gaan wonen, zodat zijn leerlingen ook doordeweeks bij hem kunnen aankloppen. Bonhoeffer deelt het leven van de jongeren. Het leven delen: dat is niet alleen de kern van Bonhoeffers werk onder de jongeren, maar ook de kern van zijn hele theologie. Christus is gekomen om Zijn leven met ons te delen. De oproep tot navolging is dan ook een oproep om hetzelfde te doen: niet langer voor onszelf leven, maar voor God en de naaste…”

“Het christelijke leven bestaat niet uit het aanhangen van religieuze overtuigingen of ideologieën, of het uitoefenen van vrome praktijken. (…) Nee, Christus is de levende, die ons vandaag ontmoet en tegen ons zegt: ‘Volg Mij!’ Hij vraagt absolute gehoorzaamheid. (…) Die gehoorzaamheid mogen we ook van jongeren vragen, juist in een tijd waarin er van alles op hen afkomt. (…) Een gemeente die jongeren niet oproept om Christus te gehoorzamen, maakt het hun niet gemakkelijk, maar juist heel zwaar. In de navolging van Christus ontdekken we namelijk dat wij niet langer leven, maar dat Christus ons leven is.”

“In een tijd waarin er sprake is van grote eenzaamheid onder jongeren kan de gemeente niet anders dan om hen heen staan. Jeugdwerk kan niet uitbesteed worden aan die leuke jeugdwerker [of dominee😉, WPV] op catechisatie. Wanneer kinderen in het midden van de gemeente gedoopt zijn, dan is het de verantwoordelijkheid van de gemeente om hen te dragen. Als de gemeente dit niet kan of wil, stelt Bonhoeffer, dan is de kinderdoop zonder betekenis. (…) Bonhoeffer daagt ons uit om een gemeente te zijn waar kinderen en jongeren een volwaardige plaats innemen, zodat zij de roep van de levende Christus kunnen horen: ‘Volg Mij’!”