Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Ik geef het meteen maar toe: zelf ben ik niet zo goed in stoppen. Ergens (op tijd) mee ophouden, je lidmaatschap van een krant of tijdschrift opzeggen, de stekker uit een bepaald project trekken… ik vind het lastig. Toch hebben Martijn, Willem Jan en ik deze week besloten (voorlopig) te stoppen met de maaltijden en vespers op de donderdagavond.

Even een stukje geschiedenis. Mijn voorganger Arjan Markus begon ooit met zogenaamde alpha- of avonddiensten. Korte, laagdrempelige samenkomsten als derde dienst op de zondagavond, bedoeld voor mensen die wat minder gemakkelijk invoegden in de diensten op zondag. Deze diensten vonden aanvankelijk tweewekelijks plaats, met een zomerstop, later werd dat geïntensiveerd naar wekelijks het hele jaar door. In coronatijd gingen de vespers (interactief) online. Ná twee jaar corona moesten we concluderen dat vrijwel alle bij de avonddiensten betrokken vrijwilligers ofwel verhuisd waren, ofwel andere dingen waren gaan doen. Op de oude voet doorgaan met de avonddiensten (die altijd al door een weliswaar heel betrokken maar ook kleine groep mensen werden bezocht) was geen haalbare kaart.

Na een brainstorm met betrokkenen diende zich een avonddienst 2.0 aan. Niet langer op zondag, maar op donderdag, voorafgegaan door een maaltijd. Regelmatig kreeg ik de afgelopen jaren de vraag of er in Jacobiverband ook niet iets maaltijd-achtigs kon worden georganiseerd meer gericht op yuppen. Dit leek een momentum: een maaltijd en een aansluitend kort moment van gebed en reflectie tussen het middag- en het avondprogramma door – niet exclusief bedoeld voor maar wel gebaseerd op de agenda van de gemiddelde vijfentwintigjarige in de Jacobi. Zo werden ViaVesper & ViaMaaltijd geboren en gingen in de Veertigdagentijd 2023 met succes van start. Twintig, dertig, soms bijna veertig deelnemers en een enthousiast organisatieteam. Ik heb er heel mooie herinneringen aan en ben nog altijd heel enthousiast over het idee.

Toch daalde het aantal bezoekers daarna vrij gestaag, zowel bij de maaltijden als bij de vespers en lukte het ons niet – ondanks allerlei pogingen achter de schermen – er een omkeer in te krijgen en meer mensen stabiel betrokken te krijgen. Daarom restte ons voor nu niet anders dan de conclusie dat het beter is om te stoppen.

Zoals ik aan het begin al zei: ik ben niet zo goed in stoppen. Een kerkelijke activiteit hoeft wat mij betreft ook niet groot te zijn, maar moet wel te dragen zijn. Voorbeelden van “kleine” activiteiten die inmiddels al jarenlang heel betekenisvol zijn, zijn bijvoorbeeld het middaggebed, de maandagavondgebedsroep en de dinsdagmiddagbingo. ViaVesper & ViaMaaltijd vroegen om meer organisatie, dus een groter team, en als ergens veel energie in gestoken wordt, dan is er ook een minimum aan draagvlak nodig.

Misschien heb je dit stukje tot hier toe gelezen en denk je: toch jammer dit. Als je dat inderdaad denkt, laat het dan niet bij een gedachte maar zet hem om in een daad en neem even contact op. Soms is stoppen nodig om later samen tot iets nieuws te komen.