Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (Classispredikant Utrecht)

In het evangelie van Lucas komen we twee mensen tegen. Simeon en Hanna. Hanna is op leeftijd. Van Simeon weten we het niet. Maar in de traditie wordt hij ook als oud gezien. En ze wachten: ze wachten op de Messias. Simeon was beloofd dat hij niet zou sterven voordat hij de Messias zou hebben gezien. Hanna wacht in de tempel. Er spreekt kracht uit hun wachten. Meestal is wachten voor ons passief, tijd die maar moeizaam voorbijgaat. Voor Simeon en Hanna is dat anders.

Andrew Root, een Amerikaans theoloog, hecht grote waarde aan wachten. Wachten duidt hij als wachtlopen, de ogen en oren openhouden, waar God tot ons spreekt. Nu is het niet vanzelfsprekend in onze wereld dat God spreekt. De tijd is droog en dor. En de vraag wordt: durven wij te wachten? Durven wij tegen de tijdgeest in te geloven dat God ook in deze wereld met Zijn Woord aanwezig is? Het is een spannende vraag die we niet over mogen laten aan groepen die wat makkelijker dan wij over geloofservaringen durven spreken. Misschien zouden we zelfs in gesprek kunnen gaan.

Het thema van de landelijke kerk is: Ga mee. En nadrukkelijk worden we gevraagd ook met andere christenen in gesprek te gaan. Wat maakt dat zij misschien wel gemakkelijker over God spreken dan wij? Waar zit onze verlegenheid? Maar ook: wat hebben wij te bieden als het om wachten gaat? Hebben wij misschien meer geduld? Waaruit bestaat dat geduld dan? Kunnen we beiden van Simeon en Hanna leren?

Het nieuwe seizoen is begonnen. Ik wens jullie het geloof om te wachten, het lef om met anderen te spreken en de volharding om God te horen, ook in deze tijd.