Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Je kent het vast wel: tijdens de vakantie drentelen door een wat ingedut maar toch heel aangenaam dorp of stadje, je ogen de kost geven, winkeltjes in- en uitlopen en hopen dat je tegen een toevallige verrassing aanloopt. Mij overkwam het in het Engelse Lynton. Het begon met een verrassend mooie townhall waarmee we bij het passeren van een bocht in de weg ineens oog en oog stonden. In de townhall bleken publieke toiletten te zijn (zeer welkom op dat moment) maar ook een tweedehands bookshop, waar ik tot mijn vreugde voor twee pond een mooie bundel met responsorial psalms op de kop kon tikken (ieder z’n hobby, zullen we maar zeggen). We rekenden af bij een aardige mevrouw en zagen dat zij iets tussen het boek schoof. Ik meende dat het een folder of iets dergelijks was en besteedde er verder geen aandacht aan. Het boek verdween in een tas en kwam er een weekje later uit toen we weer thuis waren en ik ermee achter de piano kon kruipen. Toen ontdekte ik ook pas wat de dame van de bookshop tussen het boek had gestopt. Het bleek geen folder te zijn maar een kaart met daarop een gedicht, mooi vormgegeven en keurig geplastificeerd. De titel van het gedicht was Have faith en de tekst was als volgt:

Let nothing disturb thee

Let nothing dismay thee

All things pass

God never changes

Patience attains

all that it strives for

He who has God

finds he lacks nothing

God alone suffices.

 Zeer verrast was ik toen ik de woorden tot me door liet dringen en me bedacht hoe dit gedicht in mijn bezit was gekomen. Het was een gedicht in de categorie ‘precies de goede woorden op precies het goede moment’. En ik dacht: zou deze mevrouw dat bij iedereen doen die iets koopt in haar boekwinkeltje, of alleen bij mensen die iets kopen in de categorie ‘religieus’? Zou ze allemaal verschillende teksten op haar stapeltje hebben liggen, of een hele stapel van deze ene tekst? En wat bijzonder dat ik nu net deze tekst van haar kreeg! Er stond niet bij van wie de tekst was, maar google wist het antwoord. Het is een gedicht van de Spaanse zestiende eeuwse mystica Theresia van Avila en er is ook een Nederlandse vertaling van:

Laat niets je verontrusten

Laat niets je beangstigen

Alles gaat voorbij;

God verandert niet,

Het geduld

overwint alles

Wie aan God vasthoudt

Hem ontbreekt het aan niets.

Want God alleen is genoeg.

 De laatste ontdekking die ik deed, was dat dit ook de tekst van het Taizelied Nada de turbe is (sorry, mijn Spaans is wat roestig). In het Spaans luidt de laatste regel Solo Dio basta. Soms heeft de ziel dat nodig. Iemand die gewoon tegen je zegt: Basta – laat God genoeg voor je zijn. Een knipoog van boven, dacht ik. Dankzij de aardige mevrouw uit het slaperige Lynton.