Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Sinds een aantal dagen staat er een vacature online. De Jacobikerk zoekt een missionair-diaconaal werker. En nu maar wachten op reacties! Wat kun jij ondertussen doen? Meer dan je denkt.

Ik begin met de meest voor de hand liggende: stel jezelf de vraag eens of jíj niet deze nieuwe werker zou kunnen zijn. We dénken over werken vaak heel dynamisch, maar in de praktijk handelen we vaak statisch. We schamen ons voor onze (groot)ouders die soms veertig jaar of langer bij dezelfde baas werkten. Maar doen we het zelf heel veel anders? We hoppen wat vaker van job naar job, maar hoe vaak is een verandering van baan écht een spannende hinkstapsprong? Nu ligt er dus zomaar eentje voor het oprapen, en nog wel in je eigen kerk! Roept God jou daar misschien naar toe?

Het tweede dat je kunt doen is dit: nadat je het vorige heel serieus hebt genomen en daarbij tot de weloverwogen conclusie bent gekomen dat God jou hier toch niet voor op het oog heeft, kun je de vacature onder de aandacht van iemand anders brengen. Iemand waarvan je weet dat hij/zij graag iets in het Koninkrijk van God wil gaan doen, maar geen theoloog is bijvoorbeeld (dat is namelijk geen vereiste).

Als je dat gedaan hebt, is het tijd voor het derde: deze vacature in gebed bij God brengen. Want we kunnen organiseren wat we willen, als de Geest van God er niet bij is, wordt het niets. Dan ‘bouwen de bouwlieden tevergeefs’ (Psalm 127). We verlangen er als Jacobikerk na in deze turbulente tijden dicht bij God en dicht bij mensen te zijn. Soms dienen zich kansen aan om daaraan een impuls te geven, vandaar deze vacature. En we bidden om de juiste persoon op de juiste plaats. Een voor-ganger die ons mee kan nemen in een beweging naar buiten. Een beweging, waar we op de één of andere manier ook weer allemaal in betrokken zullen zijn.

P.S.: Meer informatie over de vacature bij diaken Roberto Postma: