Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (classispredikant)

Onlangs vroeg het Nederlands Bijbelgenootschap naar je favoriete Bijbeltekst. Misschien niet verwonderlijk werden de psalmen het meest werden genoemd en dan vooral die teksten die te maken hebben met Gods nabijheid. Ik begrijp dat wel. Mijn favoriete Bijbeltekst heeft ook met nabijheid te maken en is een tekst van Paulus aan de Romeinen. ‘En bovendien komt de Geest onze zwakheid te hulp; wij weten immers niet wat we in ons gebed tegen God moeten zeggen, maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten.’ (Romeinen 8:26-28)

‘Wij weten niet wat we in gebed tegen God moeten zeggen’. Dat lijkt te wijzen op een onvermogen van mij als individu. Maar ik heb geleerd dat het niet om mij gaat maar om de gemeente. In de vroegchristelijke gemeente wordt in tongen gesproken. Het is het werk van de Geest. Maar wat het spreken in tongen openbaart is niet de rijkdom van de christelijke gemeenschap maar haar zwakte. Dat is voor Paulus heel helder. De Geest moet zelf tussenbeide komen als het gaat om gebed dat God aangenaam vindt. De Geest moet in onze plaats bidden. Zoals Christus in de hemel voor ons bidt, zo bidt de Geest hier op aarde.

Van Luther heb ik geleerd dat Paulus de theologie van het kruis leert en niet die van de glorie. Ik zie dat hier terug. Mensen die in tongen spraken stonden in hoog aanzien in de eerste gemeenten. Paulus zegt: let op. Het is niet omdat wij zo geweldig zijn maar omdat we maar tobbers zijn dat er in tongen gesproken wordt. Laten we dankbaar zijn dat de Geest voor ons spreekt. Wij weten niet wat we in gebed tegen God moeten zeggen. Wij zijn bedelaars, dat is waar. Ook zo’n tekst van Luther. De nabijheid van God, Zijn keuze voor ons is het grootste geschenk dat wij mogen ontvangen. Wij mogen ons aan Hem toevertrouwen, zelfs het gebed is niet van ons maar van Hem.