Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Begin oktober hadden we de classispredikant op bezoek. Ze ging een avond in gesprek met de kerkenraad, en eerder op de dag ook nog apart met ons als predikanten. De classispredikant mag (nog?) geen bisschop heten in onze kerk, maar wat ds. Verhoeven kwam doen, is in feite heel bisschoppelijk. Je weet misschien dat het woord ‘bisschop’ een vertaling is van het Griekse ‘episkope’ dat ‘onderzoek’, ‘inspectie’ of ‘visitatie’ betekent en later ook het woord is geworden voor de persoon die dat (in Christus’ naam) komt doen. Het gesprek met de kerkenraad voerde ds. Verhoeven aan de hand van een schilderij van Lukas Cranach de Oudere. In de rondzendbrief die ze maandelijks naar alle kerkenraden in onze classis (provincie Utrecht) stuurt, reflecteert ze op de gesprekken die ze met kerkenraden naar aanleiding van dit schilderij heeft…

“Ik praat graag met kerkenraden over een schilderij van Lukas Cranach die de lijdende Christus in het midden van de gemeente plaatst. Ik hoor veel herkenning maar er zijn ook kerkenraden die zeggen: het midden is leeg. Of Christus is ver weg, verborgen.

Ik behoor zelf tot de mensen die Christus graag in het midden zien. Maar ik heb ook geleerd niet te schrikken van de mensen die de afwezigheid benadrukken. In het Paasverhaal komen engelen uit de hemel ons zeggen: Hij is hier niet. Stuurt God ons niet zijn boodschappers om ons hierin te helpen. Ons te helpen in zijn afwezigheid? Ik heb inmiddels wel geleerd dat het heel eenvoudig kan zijn Christus in het midden te plaatsen en dat het vroom lijkt maar weinig vroom is. Ach, de ergste uitwas is wel de Russisch – Orthodoxe kerk die de wapens zegent. Maar laten we het bij onszelf houden. Waar zeggen wij al te gemakkelijk dat Christus aan onze kant staat? Luther dacht graag in paradoxen. Ik leer daarvan en probeer: de aanwezige is afwezig. En de afwezige is aanwezig. Christus is niet te claimen. Maar ik heb hem wel nodig. Ik kan niet zonder hem. Maar en dat is het misschien: ik mag ook niet onder mijn eigen verantwoordelijkheid uit. De aanwezige is werkelijk afwezig en de afwezige is werkelijk aanwezig. Zonder de beide noties zou ik niet kunnen.”

 Naar aanleiding van het schilderij spraken we over de Jacobikerkgemeente. Of Christus ook hier in het midden staat. En of we dan vooral de gekruisigde zien, of ook de opgestane. En of dat verschil maakt voor je spiritualiteit en voor je gemeente-zijn. En waar is de Geest? Die lijkt afwezig op het schilderij, Christus trekt immers alle aandacht. Maar merkte iemand op, die wapperende grafdoeken dan? Is daar niet een heleboel Heilige Geest voor nodig? Zo passeerden er nog een heleboel vragen en bleek dit schilderij een uitstekende manier om veel zegeningen maar ook aandachtspunten in ons gemeenteleven te (gaan) herkennen en bespreken. Ik ben benieuwd wat u/jij ziet als je een poosje mediteert bij dit schilderij en je gedachten richting de Jacobikerkgemeente laat gaan en ook richting je eigen plek daarin. Schroom niet om een gedachte te delen. Via de app misschien, of als je dat liever doet: via een persoonlijke mail.