Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Als ik aan mensen vraag hoe ze dit voorjaar beleven, krijg ik verschillende antwoorden. Er is positiviteit, blijdschap en dankbaarheid. Maar er is ook zorg, spanning en stress. Het voorjaar van 2022 heeft heel duidelijk twee gezichten. Hoe is dat voor jou?

Positiviteit, blijdschap en dankbaarheid is er vanwege het verdwijnen van corona (voor nu althans), voor het op gang komen van het ‘normale’ leven, voor het terugkeren van de normale omgangsvormen, voor het weer samen naar de kerk kunnen gaan, voor het weer kunnen zingen enzovoort enzovoort.

Maar de terugkeer van het ‘normale’ leven heeft ook een keerzijde. Iedereen heeft de afgelopen jaren in moeten leveren en soms op z’n tandvlees moeten lopen. Nu wordt van ons verwacht dat we zomaar weer even terugkeren naar een nieuw evenwicht. Maar ook dat vinden van een nieuw evenwicht kost energie en tijd en die worden ons niet altijd gegund – zowel door onszelf als door onze omgeving. Ik hoor dan ook verhalen van mensen die thuis zitten en het even niet meer trekken (misschien jij wel).

Verder rollen we met de oorlog in Oekraïne zo van de ene in de andere crisis. Een crisis, vergeleken met corona, van een heel andere orde en tegelijkertijd zijn er ook overeenkomsten. Corona werd in heel korte tijd een pandemie. De effecten van de Oekraïne-crisis verspreiden zich weliswaar op dit moment niet in zo’n hoog tempo, maar schijn bedriegt. Op termijn zullen de effecten een paneuropees karakter krijgen, omdat in deze geglobaliseerde wereld nu eenmaal op een vaak verborgen wijze alles met alles samenhangt. Veel mensen voelen dat aan, diep van binnen. En ook al kun je er vaak de vinger niet exact op leggen: het geeft alles bij elkaar wel zorg en spanning.

Met Hemelvaart vierden we Jezus’ koningschap. Thuis aan tafel lezen wij momenteel de hoofdstukken 40-55 uit Jesaja. Wat me opvalt is het voortdurende geding tussen de God van Israël en de andere (af)goden en (politieke) machten. Bedenk daarbij dat deze woorden gesproken zijn in een tijd van ballingschap. Israël was ver van huis en de overtuiging dat God regeert was een grote vraag geworden. Toch is de ballingschap – achteraf gesproken – voor Israël van beslissende betekenis geweest en een tijd van opnieuw leren geloven en vertrouwen geworden. Terwijl het daar allerminst naar uit zag leerde Israël opnieuw God als Koning te belijden.

Met Pinksteren in het vooruitzicht bidden we om de Geest van God. Dat die ons in deze kantelende tijden met twee (en soms nog veel meer) gezichten opnieuw leert geloven en vertrouwen. De toekomst is aan God.