De gedachten bij de week zijn deze keer weer overgenomen uit de nieuwsbrief van de classis Utrecht en geschreven door onze classispredikant ds. Trinette Verhoeven.

 Toen ik belijdenis deed, kreeg ik deze tekst mee: “Want het dwaze van God is wijzer dan de mensen, en het zwakke van God is sterker dan de mensen.” (1 Korintiërs 1,25) Tijdens de catechisatie hadden we vaak over het lijden gesproken. Ik was daar toen als theologiestudent erg mee bezig. In ons groepje zat een vrouw die net een kindje verloren had. Ook voor haar speelde het lijden. Zij had het er moeilijk mee. Avonden spraken we door over het lijden van Christus en wat dat zou kunnen betekenen. De gesprekken staan nog steeds op mijn netvlies. Ik was nog jong. Ik hechtte aan de theologie en had een boek over de gekruisigde God gelezen. Lijden zelf was voor mij abstract en ver weg.

Vandaag is dat anders. Het lijden komt deze dagen ook wel heel erg dichtbij met alle beelden uit de Oekraïne. Geconfronteerd met de tekst van Paulus kan ik de spanning voelen. Zou er iets moois in lijden steken. Durven we dat te zeggen, durven we dat te geloven? Dat Jezus gestorven is voor ons, dat Hij is overgeleverd om onze zonden en verzoening heeft teweeggebracht, – ik merk dat steeds meer mensen moeite met zulke woorden krijgen. Gestorven voor zonden, verzoening.  Ik las over een onderzoek naar hedendaagse preken waarin men concludeert dat er steeds minder gesproken wordt over lijden en verzoening van Jezus. Voor mij leven de woorden als ik ze kan vieren in het avondmaal, in brood en wijn. Begrijpen doe ik het misschien niet, maar het wordt werkelijkheid als ik Jezus ontmoet. Als ik Hem voor me zie. Ik zou niet zonder verzoening kunnen. De weg die Hij gegaan is, is voor mij een weg tot heil. En dwaas is die weg zeker, maar altijd wijzer dan de wegen die nu gegaan worden in onze wereld.