De gedachten bij de week zijn deze keer weer overgenomen uit de nieuwsbrief van de classis Utrecht en geschreven door onze classispredikant ds. Trinette Verhoeven.

Kajafas spreekt Jezus’ doodvonnis uit. Van nu af aan gaan we het lijden van Jezus tegemoet. Het is de tijd van het jaar. Langzaam komt de veertigdagentijd in het vizier, Goede vrijdag. De kerk bereidt zich voor. Wij bereiden ons voor: beter dat een mens sterft voor het volk. En het klinkt quasidiepzinnig. Beter dat een mens sterft dan dat een heel volk sterft. Maar de uitroep van Kajafas is voor mij meer een uitroep van een mens die aan alle diepzinnigheden lak heeft en een knoop doorhakt. Kajafas wordt geconfronteerd met groeiende populariteit van Jezus en hij is het zat. Hij is de koele doortastende organisator, de zakelijke politicus die de zorg om de mens naar een tweede plan weet te verschuiven. Als gewetensvragen besluitvaardigheid in de weg staan, kan je die maar beter terzijdeschuiven.

Verdrietig ben ik dat de voorbeelden van koele doortastendheid om ons heen niet moeilijk te vinden zijn. Ik ben vaak kapot van het cynisme waarmee in onze tijd met mensenlevens wordt omgegaan. Ze worden geofferd met het oog op onze welvaart. Zo zie ik dat tenminste. We zijn het ons wel bewust maar weten onszelf daar ook niet tegen te verweren. Er liggen grote vragen op ons bord. Maar wat zouden we dan opgeven? Onze welvaart, onze macht? Ons veilige leven, onze orde? Wat zegt een Kajafas vandaag de dag?

Nu is het eigenaardige dat Johannes als hij iets wil zeggen over de heilsbetekenis van Jezus’ lijden en sterven juist aan deze keiharde uitroep van Kajafas aanknoopt. Als Jezus sterft dan ziet Johannes in het diepe donker van onschuldig lijden een begin van heilsgeschiedenis. Kajafas heeft meer gelijk dan we zouden denken. En dat is niet gemakkelijk. Al gauw zou je zouteloze, vrome praat verkondigen. Het lijden hoeft niet verheerlijkt te worden om betekenis te krijgen. Ik wil een lans breken voor Johannes die de lijdende Christus profetisch belijdt. Want in dat lijden is een nieuw begin door onze God gemaakt. Hij is in de diepe donkerheid getreden. Er is een goede boodschap in het lijden. Zo leren we van Johannes. God is in het lijden te vinden. Als Jezus sterft, kun je nog niet zeggen dat het volk gered is: daar kun je nog weinig van zien. Maar voor hen die geloven, heeft het kruis betekenis gekregen die verder gaat dan kennis, die nieuwe wegen opent: geloofswegen die ons vragen Hem te volgen, het lijden niet te mijden. Johannes citeert Kajafas en zegt dat dit waar kan worden. In het lijden worden nieuwe wegen geopend. In geloof zouden wij niet bang moeten zijn dat we welvaart of macht of meer op zouden moeten geven. Het leven met God komt ervoor in de plaats tot behoud van ons en de hele wereld.