gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Afgelopen woensdag parkeerde ik mijn fiets rond kwart voor zeven bij de Jacobikerk. Een kwartier later stormen de tieners binnen voor de catechisatie, maar zover was het nu nog niet. Het was miezerig, donker, koud en opvallend stil. Daardoor kon het gebeuren dat ik van vrij ver iemand hoorde zingen. Mooi, hoog en zuiver. Het bleek een fietser te zijn op de Sint Jacobsstraat. Toen ze (het moet een ‘ze’ geweest zijn) passeerde, hoorde ik ineens wat ze eigenlijk zong. Het was het Taizélied Bless the Lord, my soul. Ik wilde eigenlijk spontaan mee gaan zingen, maar was tegelijk te verbaasd en bovendien was ze inmiddels al weer uit het zicht verdwenen. Toch bleef ik er de hele avond vrolijk van. Bless the Lord, my soul zingen in het meest chagrijnige weer dat je je in de winter bedenken kunt, je moet er maar op komen!

De Londense theoloog Sam Wells zou dit een prachtig voorbeeld noemen van wat hij ‘leven uit de overvloed’ noemt. ‘Leven uit de overvloed’ (abundance) staat voor hem tegenover ‘leven uit de schaarste’ (scarcity). In die laatstgenoemde vorm van denken, kijk je als eerste naar wat er niet is, of waarvan te weinig is (naar jouw smaak, natuurlijk). Het is een vorm van denken die mij in ieder geval niet vreemd is en ik denk de meeste mensen niet. Sterker nog, ik denk zelfs dat het schaarstedenken zó ontzettend diep in ons (zondige) DNA zit, dat we het meestal niet eens opmerken.

Dat het ook anders kan, merk je als iemand het ineens anders gaat doen. De dame op de fiets, bijvoorbeeld, die niet al vloekend maar al zingend de miezer tegemoet trad. Of de collega die ik deze week sprak en die met zijn kerkenraad had afgesproken het woordje ‘nog’ niet meer te gebruiken. Dus niet ‘Hoeveel jongeren heb jij “nog” in de kerk?’, maar: ‘Ik ben dankbaar voor de tien jongeren in mijn gemeente!’. Wie leert denkt vanuit de overvloed, gaat andere dingen zien. Niet alleen in de kerk, maar overal. Noem dat gerust bekering.

Nee, het moet natuurlijk geen ontkenningstruc worden. De Titanic vergaat en jij roept: ‘Maar ik zie de mast nog!’ Serieuze problemen moeten serieus benoemd worden. Toch ben ik ervan overtuigd dat het een daad van geloof is: overvloed leren ontdekken in tijden en situaties van schaarste. En ik ben er zeker van dat we God er mee eren en elkaar mee dienen.