gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Daar gaan we weer. Je zult het vast ook gedacht hebben vorige week zaterdag. In september en oktober dachten we dat terugkeer naar normaal het wenkende perspectief zou zijn. In november kruisten we onze vingers in de hoop dat het bij enkele beperkende maatregelen zou blijven. Drie weken geleden moesten we ons opmaken voor een avondlockdown, die twee weken later werd ingewisseld voor opnieuw een lockdown zoals we die kenden uit maart 2020. Terug bij af, zou je kunnen denken.

Maar er is verschil. Net als de meesten van jullie vermoedelijk, zie ik om me heen veel meer vermoeidheid, gelatenheid en apathie dan een kleine twee jaar geleden. Van de ‘wir schaffen das’ – mentaliteit bespeur ik weinig meer, van uitputting des te meer.

Uitputting is ook een rode draad in het kerstevangelie. Maria zal uitgeput in Bethlehem aangekomen zijn na een reis van zo’n honderdvijftig kilometer in hoogzwangere toestand. Jozef zal uitgeput in Bethlehem aangekomen zijn, ook al had hij in letterlijke zin wat minder te dragen. In de ogen van de herders zou zomaar iets van uitputting te lezen kunnen zijn geweest, toen ze daar met elkaar op hun schapen pasten in de koude nacht. En de wijzen, zouden zij na een lange en ingewikkelde reis nog even vrolijk op hun kamelen hebben gezeten als toen ze van huis vertrokken?

Toch hebben alle figuren in het kerstverhaal de ervaring dat er met hun uitputting iets gebeurt als ze Jezus zien. Uitputting wordt vreugde en een vermoeide voetstap wordt een lichte tred. Ik hoop dat we ondanks alle beperkingen merken dat dat ook met ons gebeurd. Deze kerst zal opnieuw niet de meest comfortabele kerst worden, zoals de eerste kerst dat ook bepaald niet was.

Ik ben niettemin onder de indruk van alles wat er toch nog weer gebeurt in de Jacobikerk om het kerstfeest te vieren: de prachtig versierde kerk en de schitterende ster die ‘van alzo hoge, van alzo veer’ lijkt te komen, de lessons & carols, de volkskerstzang, het verspreiden van de kerstkaart, het kinderkerstfeest (dat op het laatste moment helemaal anders moest worden georganiseerd!) en de voorbereidingen voor de diensten van komend weekend. Echt heel veel dank aan iedereen die zich daarvoor inzet, zeker als je je best moest doen aan je eigen vermoeidheid voorbij te komen.

Zo wordt het, bid ik, met Gods hulp toch een gezegend feest.