Deze week een aantal fragmenten uit het Protestants Perspectief, waarin ds. René de Reuver (scriba van de Protestantse Kerk) ingaat op de huidige polariserende toon in de samenleving. “Verdraagzaamheid en respect zijn geen softe woorden maar vormen een grote uitdaging. Het roept ons op om het met elkaar uit te houden, om elkaars lasten en lastigheden te dragen.” De hele bijdrage van ds. De Reuver lees je hier. 

Hoe langer de coronapandemie duurt, hoe groter de onverdraagzaamheid wordt. De onderlinge saamhorigheid van het begin van de pandemie is grotendeels verdampt. Dat er geen kant-en-klare antwoorden zijn, maakt angstig en onzeker. We zijn corona-moe, irritaties lopen op en onvrede groeit. Sterker nog: de verschillende meningen over hoe het virus te bestrijden, zijn een gevaarlijke splijtzwam geworden in onze samenleving. Ons begrip van de coronamaatregelen wordt bepaald door onze persoonlijke visie op en ervaringen met het virus. Ben je sterk en gezond, dan kijk je er anders naar dan wanneer je een zwakkere gezondheid hebt. Werk je in de zorg of in de evenementenbranche, dan kleurt dat je beeld van hoe om te gaan met het virus. Heb je iemand verloren aan corona of wacht je op een uitgestelde operatie, dan is dat allesbepalend.

Ondertussen groeit het onbegrip voor mensen die zich niet laten vaccineren. Zij worden gezien als de boosdoeners, die weer nieuwe maatregelen noodzakelijk maken. Degenen die zich – om verschillende redenen – niet willen laten vaccineren voelen zich steeds meer buiten spel gezet. Over en weer is er veel onbegrip en boosheid. Meningen en verwijten vliegen over en weer. De polarisatie groeit en ons samenleven staat onder druk. De overheid zoekt naarstig naar middelen om de crisis te beteugelen. Gezien de complexiteit van deze epidemie is dit welhaast een onmogelijke opgave. Aan elke keuze kleven medische, ethische, psychische en economische bezwaren. Wat is wijs? Je zult hierover maar moeten beslissen…

Als kerk hebben wij grote aarzelingen bij zoiets als het gebruik van de 2G-maatregel. Persoonlijke vrijheid en collectief belang botsen hier met elkaar. Persoonlijke vrijheid is een belangrijke christelijke waarde. Ieder mens is waardevol in Gods ogen. Tegelijk heeft de overheid zorg te dragen voor het welzijn van het geheel van de samenleving. Het is de verantwoordelijkheid van de overheid – maar ook van onszelf – om persoonlijke vrijheid en collectief belang niet tegenover elkaar uit te spelen. Zij dienen in balans te zijn met elkaar om goed te kunnen samenleven.
Het invoeren van 2G- of 3G-maatregelen voor het bijwonen van een kerkdienst past niet bij de kerk. Om theologische redenen: in Gods huis is iedereen welkom, zonder een vorm van controle bij de ingang.

Hoe komen we de polarisatie nu te boven? Wat is heilzaam voor onze samenleving? Hoe houden we elkaar hoog? Om deze vragen draait als het gaat om heilzaam samenleven. Felle reacties en denigrerende opmerkingen helpen niet, en brengen het gesprek ook niet verder. Het gesprek staken leidt alleen maar tot kille stilte of nietszeggende conversaties. Hoe dan wel? Persoonlijke keuzevrijheid en heilzaam samenleven blijven het uitgangspunt. Luister naar elkaars angsten, drijfveren en overtuigingen, ook al botsen die met jouw eigen waarden. Onbegrip en boosheid worden namelijk niet minder als we langs elkaar heen leven, in de bubbel van ons eigen gelijk.

Geïnspireerd door het evangelie van Jezus Christus pleiten wij als kerk voor zorgzaamheid, voor onszelf en voor elkaar. Laten we elkaar dragen, in onderlinge verbondenheid, zonder iemand uit te sluiten. Verdraagzaamheid en respect zijn geen softe woorden maar vormen een grote uitdaging. Het roept ons op om het met elkaar uit te houden, om elkaars lasten en lastigheden te dragen. Paulus voegt hieraan toe dat we zo de wet van Christus vervullen (Galaten 6:2). Dit vraagt om een genadige houding. Gods liefde schrijft niemand af. Laten we elkaar niet uit het oog verliezen maar zoeken naar wat onze samenleving dient. In het besef dat we met elkaar verbonden zijn in het ene geloof in God, de Vader van Jezus Christus. Dat geeft vertrouwen voor onze gezamenlijke toekomst die in Gods hand is. Dit vertrouwen ontspant. Vanuit dit vertrouwen bidden we om wijsheid voor de overheid, voor de ander en voor onszelf.