Op vakantie in Frankrijk maakten wij twee kerkdiensten mee. De eerste was in de Vogezen, een streek waar relatief veel protestanten wonen. Het vinden van een kerk was niet zo moeilijk en de dienst deed in verschillende opzichten best een beetje aan ‘thuis’ denken. 

Een week later in de Alpen was dat toch wel wat anders. We bezochten de plaatselijke rooms-katholieke parochie, die werkelijk stampvol zat (de anderhalvemetermaatregel gold daar even niet meer) vanwege Maria Hemelvaart. Voor ons was er een staplaats in de deuropening, wat eigenlijk prima was omdat we vandaaruit het hele gebeuren heel goed konden volgen. Er werd enthousiast gezongen, onder begeleiding van een heus harmonium en het geheel maakte een zeer levendige indruk (om eerlijk te zijn: dat gold de week daarvoor bepaald niet). 

Nu benaderde ik Maria Hemelvaart altijd met een zekere scepsis. Het dogma van Maria’s tenhemelopneming is nog helemaal niet zo oud (1950) en er valt theologisch best het nodige op af te dingen. Toch leerde ik die zondag veel. Helemaal zonder Bijbelse basis is Maria’s hemelvaart namelijk ook weer niet, zo bleek. De belangrijkste lezing op die zondag was uit Openbaring 12, waar de apostel Johannes een visioen beschrijft waarin hij een vrouw, een draak en een kind ziet. Er valt veel voor te zeggen dat met het kind Jezus wordt bedoeld en met de draak satan. De vrouw staat dan voor Maria, maar ook voor de kerk als geheel. Openbaring 12 vers 6 vertelt dat de vrouw vlucht naar de woestijn ‘waar God voor haar een plaats had bereid’. Toegegeven, van daaruit is het nog best een aardige stap naar Maria Hemelvaart, maar toch. 

Wie zich trouwens nog wat verder in de moeder aller gelovigen wil verdiepen, kan sinds deze zomer heel goed terecht in het boek Maria – icoon van genade, geschreven door de christelijk-gereformeerde (!) hoogleraar Arnold Huijgen. Niet eerder verscheen er in het Nederlands een zo grondige en uitgebreide studie over Maria en zeker niet uit deze ‘hoek’. Een jaar of twintig geleden zou dit nog beslist ondenkbaar zijn. 

Ik concludeer er in ieder geval dit uit: op het terrein van de kerk(muren) is heel veel in beweging. Iets daarvan maakte ik gisteren mee, tijdens een interkerkelijke gebedssamenkomst voor Utrechtse voorgangers aan het begin van het nieuwe seizoen. Er waren protestantse, rooms-katholieke, pinkster, evangelische en allerhande gereformeerde voorgangers aanwezig. Het gebedstrio waarin ik terecht kwam bestond verder uit pastoor Bogers en dominee Hoogenboom. Ieder van ons deelde waar hij gebed voor verlangde en vervolgens baden we voor elkaar. Ook waren we zomaar vijf minuten stil (op voorstel van de pastoor) waarna we afsloten met het Onze Vader. 

Ik ging opgewekt naar huis.

Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen