De gedachten bij de week verschenen eerder als meditatie in juni-juli-nieuwsbrief van de classis Utrecht, en zijn geschreven door onze classispredikant ds. Trinette Verhoeven.

Gretig lees ik Jezus’ woorden in Mattheüs 11 vers 28: ““Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.” Het seizoen loopt ten einde. Ik kan rust gebruiken. Maar zegt Jezus dan: Neem mijn juk op je. En dat klinkt dan toch niet erg rustgevend. Een juk: moet je denken aan het juk op een ezel of een os, dat de lasten draagt? Of moet ik eerder denken aan Gods woord in Jeremia? Ik leg alle volken een ijzeren juk op. Wat is dan dat juk? Wat legt de Heer ons op? Geeft Zijn juk mij werkelijk rust?

Luther schrijft in een preek dat het juk van Christus niets anders is dan de doding van de begeerten van de oude mens. Het juk maakt een einde aan alles wat ons een kwaad geweten bezorgt. De oude mens wordt beteugeld zodat er ruimte ontstaat voor een nieuw en ander mens, een mens in Gods naam. En ja, zou dat ons geen rust geven? Jezus Sirach schrijft: Luister, mijn kind, aanvaard mijn inzicht, wijs mijn raad niet af. Doe de boeien van de wijsheid om je voeten, leg haar juk op je nek. (Sirach 6: 24) In het Jodendom wordt wijsheid gelijkgesteld aan de wet. De rabbijnen in de tijd van Jezus spreken van het juk van Gods rijk. Navolging, leven naar Gods wil geeft rust. Maar het kan ook als een last gevoeld worden.

De opdracht kerk te zijn van Jezus Christus is niet altijd eenvoudig. Ik merk dat gemeenten worstelen met het opstarten van de diensten. In menig gemeente komen de mensen nog niet terug. Her en der bestaat angst dat ze ook niet allemaal terug zullen komen. Afgelopen maanden hebben we als classis grote zorgen gehad om een gemeente die zo klein wordt, dat voortbestaan geen reële optie meer is. Het juk van Gods rijk kan zwaar zijn en zorgen kunnen de overhand nemen. Rust hebben we gevonden in Gods Woord dat eeuwig is.

Zijn Woord neemt geen einde, zelfs als wij alle hoop verliezen. Dat heeft Hij ons laten zien. Jezus zelf heeft immers het juk op zich genomen. Zijn weg liep ten einde toe. Goede vrijdag staat in onze harten gebrand. Maar het werd Pasen. God laat zien dat zelfs waar de weg ten einde lijkt te gaan, er toch weer nieuwe wegen zijn.

ds. Trinette Verhoeven