Deze maand werk ik mee aan de bijbelpodcast EerstDit. Dat levert leuke reacties op. Zo laten mensen soms weten op welke plekken en momenten ze de podcast beluisteren. Op de fiets, tijdens het koeien melken, in de file, wachtend in een vrachtauto voor de Poolse grens… je kunt het zo gek niet bedenken.

Deze week kreeg ik voor het eerst per mail een uitgebreide reactie van een luisteraar. Hij was geraakt door de overdenking van vorige week vrijdag, naar aanleiding van het slot van Ezechiël 37 en het zeer oneens met mijn uitleg. Vanuit de ‘eenwording’ van Israël die daar beloofd wordt, trok ik een lijn naar Johannes 17, het gebed waarin Jezus bidt ‘dat zij allen één mogen zijn’ – niet alleen Israël dus (daar doe ik niks van af), maar breder: ook de heidenvolken erbij. Een beetje in lijn met Genesis 12 (de belofte aan Abraham) en Romeinen 11 (over de heidenen, die als wilde takken ingeënt worden op de stam van Israel). Nee nee, corrigeerde deze broeder mij, dit soort hoofdstukken gaan beslist alleen over het Joodse volk. Alles wat je er breder aan maakt, doet uiteindelijk afbreuk aan de unieke positie die God voor zijn volk heeft ingeruimd.

Wat volgde, was een gepassioneerde correspondentie in een drietal afleveringen. We werden het niet eens, maar wat zo boeiend was: het bleef over en weer waarderend en respectvol. We bleven elkaar herkennen in de verwachting van Gods toekomst en de hoop op ingrijpen van God. Over de route die de Heilige Geest daarbij vermoedelijk zal afleggen, bleven de meningen verdeeld. We besloten de correspondentie met een hartelijk A Dieu.

Ik vond het een mooi moment. Het maakte me weer eens duidelijk hoezeer ons kennen ’ten dele’ is (1 Kor. 13). Kennen ten dele hoeft dus helemaal niet sceptisch of cynisch te maken. Wellicht komt er een moment dat wij elkaar hier nog eens over spreken en moeten constateren dat de Heilige Geest het nóg weer anders aangepakt heeft dan wij beiden destijds vermoedden.

ds. Wim Vermeulen