Hoe komt het toch dat complottheorieën steeds meer voet aan de grond lijken te krijgen? Tijdens het Jacobidebat van afgelopen woensdag gingen de historici prof. Beatrice de Graaf en Sir Richard J. Evans met elkaar in gesprek, over onder andere deze vraag. (Als je het debat nog niet hebt gezien: je kunt het terugkijken via de website www.viajacobi.nl). Eén van de redenen, stelde Evans, is dat mensen door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Er is in onze tijd zóveel informatie beschikbaar. Wat is nu waarheid? Mensen gaan massaal op zoek naar zekerheid. En die vindt men dan in een nieuwe complottheorie, die eindelijk het héle verhaal vertelt.

Als kerk leven we vanaf deze week in de Paastijd – de tijd die loopt vanaf de vooravond van Pasen tot en met Pinksteren. Meer dan ooit ben ik me het afgelopen jaar bewust geworden van de kracht van het kerkelijk jaar. Het Kerstfeest, het Paasfeest, het Pinksterfeest: het zijn bakens in de tijd. Eeuw in eeuw uit. En ze leggen elk een eigen accent. Op Goede Vrijdag ging het over schuld, eenzaamheid en verzoening. En werd het stil in de kerk en thuis. Terwijl op het feest van de Opstanding juist de jubel de boventoon voerde. Alle facetten van het leven komen in zo’n jaar voorbij.

Ik merk dat deze bakens onmisbaar zijn om koers te houden. Het lijkt alsof de informatiestroom nooit ophoudt. Iedere dag weer een nieuw live-blog over de coronacrisis op de website van de NOS. Het eindeloze gekwetter op twitter. Steeds weer dezelfde pop-ups op je mobiel met alweer ‘breaking news’. De bakens van het kerkelijk jaar richten de blik omhoog. Ze geven sturing aan ons zoeken naar waarheid. En brengen je steeds weer bij dezelfde Persoon. Bij een Heer die zegt: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.” (Joh 14,6)

ds. Willem Jan de Hek