Begin van de week kreeg ik een mailtje van één van de sprekers tijdens een Jacobidebat eerder dit jaar. Ze was bezig met het schrijven van een column over de toekomst van kerkelijk erfgoed, en herinnerde zich ineens de kluis van Alyt Ponciaen in de Jacobikerk. “We kwamen tijdens de rondleiding in een klein hokje waar iemand een paar eeuwen geleden in een soort zelfisolatie had gezeten. Wie was dat en wanneer? En stond er toen wij er langsliepen een studietafel met een klein plantje of zoiets? Ik herinner me dat, maar weet niet zeker meer of het klopt of dat het mijn verbeelding was.”

Inderdaad, de kluis in de Jacobikerk spreekt tot de verbeelding. Misschien wel juist in deze tijd van thuiswerken en quarantaine. Diverse media hadden er de afgelopen tijd even aandacht voor: van het Reformatorisch Dagblad  tot het Katholiek Nieuwsblad. En van Indebuurt Utrecht tot het RO Magazine.

Bij het schrijven van deze gedachten ben ik zelf even in de kluis gaan zitten. Als ik voor me uit kijk, zie ik hoe het zonlicht de kerk invalt en het interieur steeds weer anders oplicht. Door de hoge ramen aan de andere kant van de kerk zie ik een helderblauwe lucht. En als ik naar boven kijk zie ik de gewelfribben in een fascinerend geometrisch patroon. Schitterend! In gedachten hoor ik de prachtige woorden van Lied 280 uit het Nieuwe Liedboek. Een gebed eigenlijk: “Dit huis van hout en steen, dat lang, de stormen heeft doorstaan, waar nog de wolk gebeden hangt, van wie zijn voorgegaan. Zal dit een huis, een plaats zijn waar, de hemel opengaat, waar Gij ons met Uw eng’len troost, waar Gij U vinden laat.”

De afgelopen maanden hebben we deze plek ter beschikking gesteld aan Utrechters, om even in alle rust en concentratie te kunnen werken. En voor we het wisten was de kluis weken van tevoren al volgeboekt. Het is boeiend om de reacties van deze ‘kluizenaars’ in het gastenboek te lezen. Steeds in andere bewoordingen wordt dezelfde ervaring beschreven. Op deze plek kun je rust vinden. Om even afstand te nemen van de drukte van het leven. Om te denken, te dromen en te peinzen. Om te ordenen, te lezen en te schrijven.

Toch is de kerk méér dan een kluis. Dat bleek zelfs in de afgelopen maanden, terwijl we toch maar heel beperkt op zondag bij elkaar konden komen in de erediensten. Dankzij een aantal enthousiaste gemeenteleden konden er doordeweeks allerlei activiteiten nieuw worden ontplooid of verder worden uitgebouwd. Van de stille werkplekken in het noordertransept tot de middaggebeden in het zuiderkoor. Waar we iedere werkdag weer stil worden rond woord en gebed. Een crisis levert ook nieuwe inzichten op. Zo zijn we ons dit jaar nog meer bewust geworden van het prachtige kerkgebouw dat we als gemeente mogen bewonen.

We hebben het al vaker gezegd, maar ik doe het hierbij nogmaals: Juist nu we op zondag niet in grote getalen bij elkaar kunnen komen in de kerk, is het goed om elkaar doordeweeks in kleiner verband tóch te blijven zien. Weet je daarom altijd welkom, bijvoorbeeld tijdens het middaggebed om 12:45 (even aanbellen bij de groene deur). Of voel je vrij om op een ander moment langs te komen – voor gebed, meditatie of gewoon even een praatje. We zien je graag!

ds. Willem Jan de Hek