Gedachten bij deze week

Begin dit jaar verscheen het essay Mens/Onmens van schrijver en NRC-columnist Bas Heijne. (Aankomende dinsdagavond wordt dit essay besproken bij #ViaTalk. Bij het plenaire deel van deze bespreking haakt de schrijver zelf ook aan. Meepraten? Meld je dan aan op www.viajacobi.nl.) Volgens Heijne verkeert onze samenleving in een crisis, omdat we niet meer kunnen omgaan met verschillen en we steeds minder rekening willen houden met de belangen van anderen. Dat hebben we te danken aan de manier waarop het liberalisme zich heeft ontwikkeld. Meer markt, meer welvaart, meer vrijheid. Dát was ons beloofd. Maar het leidde tot groeiende ongelijkheid, mondiaal flitskapitaal en verlies van gemeenschapszin. Vandaag de dag ziet Heijne “nieuwe hang naar de groep, de bubble, het houvast van de identiteit.” Wat betekent het om te midden van dit alles ‘mens’ te zijn? Aan het eind van het essay komt de auteur (verrassend) uit bij de Bergrede. Bij de oproep van Jezus om zelfs je vijanden lief te hebben.

Deze weken lezen we in de zondagse diensten onder andere uit het boek Handelingen. Afgelopen zondag zagen we hoe in de gemeente van Antiochië de leerlingen voor het eerst christenen werden genoemd. Ze waren Christus-mensen. In álles wilden ze hun Redder en Heer volgen. Daarom namen ze zijn onderwijs serieus, en deelden ze hun leven met hun broeders en zusters. Ze vonden elkaar binnen de gemeente, zelfs over allerlei culturele grenzen heen. In Antiochië ziet Barnabas het voor zijn eigen ogen gebeuren: Gods genade wordt uitgedeeld aan Joden én aan Grieken, en blijkt verder te reiken dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Hij is er dankbaar voor, ook al begrijpt hij dat zo’n situatie – Joden en Grieken in één gemeente – heel uitdagend is. Barnabas haalt Saulus uit Tarsus erbij, en samen geven ze onderwijs aan de gemeente. Oók over dit specifieke thema stel ik me zo voor. Hoe kun je elkaar vinden en vasthouden?

We gaan er de komende tijd meer over horen, als we richting zoeken in het Woord van God om te zien wat het betekent om gemeente van Christus te zijn. En tegelijkertijd zoeken we voorzichtig naar manieren om elkaar weer ‘live’ te kunnen ontmoeten. Door langzaam de kerkdiensten op te starten, en door af en toe de kerk open te stellen. Dat doen we niet alleen om elkáár weer te ontmoeten, maar ook om mensen van buiten de eigen gemeente welkom te heten. Deze week belde een twintiger bij de kerk aan. Hij was nieuwsgiering naar mensen die vanuit een geloofsovertuiging in het leven staan. Hij was zelf ook op zoek naar zingeving en betekenis. “Mijn vrienden durven niet bij een kerk aan te kloppen, omdat ze bang zijn dat ze daar gehersenspoeld worden. Maar goed, als je heel eerlijk bent: wij zijn óók gehersenspoeld; door het kapitalisme.”

Het doet denken aan wat we volgens Bas Heijne nodig hebben: dat we uit de echokamers van ons eigen gelijk durven komen. Volgens mij kan júist de christelijke gemeente daar een heel goede oefenplaats voor zijn. Als een gemeenschap van heel verschillende mensen, met allerlei achtergronden en levensverhalen – maar die elkaar weten te vinden in die éne naam: Jezus Christus.

Namens de predikanten,
ds. Willem Jan de Hek

Eerdere gedachten:

06-06-2020
30-05-2020
23-05-2020
16-05-2020
09-05-2020
02-05-2020
25-04-2020
18-04-2020
11-04-2020 
04-04-2020
28-03-2020
21-03-2020
14-03-2020