Gedachten bij deze week

We leven in de tijd na Pasen – een periode waarin de Opgestane Heer regelmatig verschijnt aan zijn leerlingen. Op Hemelvaartsdag, aankomende donderdag, gedenken we dat Hij terugkeerde naar zijn Vader in de hemel. Maar niet zonder ons op aarde een Trooster te beloven. Het verlangen naar de Geest van Pinksteren hoort helemaal bij deze tijd van het kerkelijk jaar. Tegelijkertijd staat deze periode dít jaar ook in het teken van een ander verlangen: om straks weer als (deel van de) gemeente bij elkaar te mogen komen in de kerk. Met de versoepeling van de maatregelen door de overheid, lijkt daar inderdaad ruimte voor te zijn.  De PKN publiceerde deze week een protocol voor het organiseren van kerkdiensten vanaf 1 juli 2020, als er maximaal 100 mensen aanwezig mogen zijn bij een religieuze bijeenkomst.

Het viel me op dat er op twee manieren op werd gereageerd. Aan de ene kant hoorde je beweren dat kerken ‘het braafste jongetje van de klas’ willen zijn. Lopen we als kerk niet heel gemakkelijk aan de leiband van de overheid, door alle regels klakkeloos te willen naleven? Aan de andere kant werd er (terecht) op gewezen dat kerken een grote verantwoordelijkheid hebben om niet tot een besmettingshaard te worden. Zo bezien is het onverstandig om de grenzen op te zoeken. En is het goed dat er nu uitgebalanceerde richtlijnen zijn, die ook onze kerkenraad richting wijzen voor de komende tijd. Iemand schreef op Twitter, middenin alle polemiek over wat wél en wat níet te doen: “Laten we vooral proberen deze crisis te doorleven. Dat lijkt mij eerder de taak van de kerk, dan bang zijn dat je te braaf bent of lijkt.” Ik vond het wijze woorden. Wat hebben we nu eigenlijk geleerd deze maanden? Wat heeft deze crisis ons te zeggen (gehad)?

Toch hebben sommigen adviezen uit het protocol echt wel impact. Bijvoorbeeld het advies om de gemeentezang voorlopig achterwege te houden. Het vermoeden bestaat dat samen zingen wel eens een grote bron van besmetting zou kunnen zijn. Kerken zullen dus op zoek moeten gaan naar een alternatief. Wat dat betreft hebben wij het als Jacobikerkgemeente getroffen met zoveel muzikaal talent in ons midden: van onze vaste organist tot de vele solisten (zoals viool, dwarsfluit, zang), en van kamerkoor Cantiago tot de muziekgroep. Zelfs nu veel gemeenteleden de samenzang missen (zo blijkt uit de reacties die we krijgen), wordt de muzikale omlijsting zoals die de afgelopen weken vorm kreeg enorm gewaardeerd. Hartelijk dank aan iedereen die zich hier zondag-aan-zondag voor inzet! Het geeft alle vertrouwen dat we voor de diensten per 1 juli ook wel geschikte vormen zullen vinden. En als het in de kerk een tijdlang niet kan… is er reden temeer om thuís de lofzang gaande te houden. Bijvoorbeeld door mee te zingen met het nieuwe Koorantaine-lied, waarin het verlangen naar de Geest van Pinksteren prachtig wordt verwoord.

Een oude droom, een nieuw gezicht:
een wereld die wordt opgericht
en door een nieuwe wind geschoond
tot vrijplaats waar de liefde woont. 

Dit is de dag dat groot en klein
bezield van Geest en leven zijn.
De liefde wordt een lopend vuur.
Dit is de dag, dit is het uur.

Namens de predikanten,

ds. Willem Jan de Hek

Eerdere gedachten:

09-05-2020
02-05-2020
25-04-2020
18-04-2020
11-04-2020 
04-04-2020
28-03-2020
21-03-2020
14-03-2020